We beginnen de zaterdag met een wandeling naar de uitzonderlijke plek bij de vuurtoren; Vuurboetsduin. Het is vooral een fijn ruime helling die afloopt naar een podium gelegen in het dal. Met het fraai zonnige weer een ideale kans om en mooie muziek te horen (want altijd goed zicht) en van de zon te genieten. En met het uit Brooklyn afkomstige Onyx Collective, die onlangs hun echte debuutschijf Lower East Suite Part Three uitbrachten, hebben we een geweldige dagopening te pakken.

De band rondom saxofonist Isiah Barr start als duo (sax en drums) met een lekker uitdagende set composities om daarna door electronics en zang de set fijn door te trekken. De sfeer is avontuurlijk en relaxt, zelfs met de electronics erbij, en beklijft op een overweldigende manier. Vrije jazz met vooral als de zang erbij komt, veel soul. Onyx Collective geeft het publiek een wondermooie dagopening.

Met dat prachtige weer en die heerlijk lome sfeer die het podium bij de vuurtoren kenmerkt is het volgende concert niet moeilijk kiezen natuurlijk: Alfa Mist. Wederom een nieuwe jazzheld uit het hippe Oost-Londen die met zijn toetsenspel al flink wat indruk heeft gemaakt. Zijn dubbele tweede album Antiphon is vrijwel constant uitverkocht op vinyl. Doordat hij alles in eigen beheer doet en niet veel geld om handen heeft worden steeds veel te kleine oplagen geperst.

De verrukkelijke souljazz die de band speelt, met Alfa Mist op de toetsen als middelpunt, trekt heel veel publiek. Publiek dat tijdens het concert ademloos blijft genieten van de klanken die van het podium komen. Dan weer krijgt trompet dan weer gitaar de frontale rol, immer met een groovende ritmesectie en het wel heel fijne toetsenspel van Alfa Mist daar naadloos op aansluitend. Wat een fascinerende jazzy start van deze zaterdag. Net als Onyx Collective eerder speelt ook Alfa Mist en zijn band een set die lang in het geheugen zal blijven.

Tijd voor gitaren dan, want wat zijn die ook heerlijk aanwezig op het festival. Eerst is het Hoboken, New Jersey’s finest Yo La Tango die de Open Plek plat speelt. Waar de set nog geopend wordt met speels zelf ingetogen gitaar en synth-werk breekt het trio de set halverwege ineens open met dikke electronic klanken die met onnavolgbaar gitaarwerk wordt voorgezet in een verpletterende Pass The Hatchet I Think I’m Goodkind (van de onverbiddelijke Yo La Tengo klassieker I Am Not Afraid Of You and I Will Beat Your Ass uit 2006) als afsluiter. Zonder twijfel de meest indrukwekkende afsluittrack van een band op het festival die wel tot ruim 20 minuten wordt opgetrokken en met minutenlang feedbackende gitaar naar de hemel wordt geduwd. Majestueus.

Ook DeWolff is heel erg goed bezig op het Sportveld. Ongelooflijk hoe de band toch naar wereldniveau doorgroeit. Natuurlijk is de set met veel songs van hun laatste album Thurst doortimmerd maar ook het onderhand rijke oeuvre wordt optimaal aangesproken. De presentatie van de band, het uitbundige gitaar en toetsenwerk en de drie achtergrondzangeressen maken het een uitermate aantrekkelijk concert dat door een groot publiek met heel veel enthousiasme wordt ontvangen. Hulde voor DeWolff!

Nog niet genoeg van Onyx Collective gekregen hebben we een mooie reden om op de avond naar het strand te togen en daar het kwartet nogmaals te zien spelen. Ze hebben die vroege middag al een ‘party set’ in de avond beloofd en wij verheugen ons daar zeer op. Maar al snel blijkt die ‘party set’ lang niet zo indrukwekkend als het concert eerder die dag. Mooi moment op iets te drinken van de prachtige plek te genieten (de zonsondergang!) en iets lekkers te drinken. Dan blijkt de muziek die de band speelt ineens toch bijzonder goed te passen.

De Malinese Oumou Sangaré verovert vervolgens het podium op het Sportveld zoals maar heel weinig te zien is. Het veld is stampvol en iedereen geniet volop van de indrukwekkend zingende Sangaré en haar geweldig swingende band. Het publiek omarmt Sangaré op een manier die ontroert en de band speelt als reactie daarop de sterren uit de hemel. Wat een uitermate intrigerend concert en wat is Django Django daarna een vlakke witte afspiegeling. Hoe fijn de songs van de band toch op plaat ook zijn, na de fantastische set van Sangaré heeft de band gewoonweg geen schijn van kans. Juist ITGWO is het perfecte festival waar een Afrikaanse artiest als Sangaré de avond moet afsluiten. Groot succes verzekerd.

Foto Onyx Collective: Joost Adams