Het uit Londen afkomstige Daughter wordt vaak als die band van dat bleke meisje met halflange gitzwart haar beschouwd. Elena Tonra brengt nu onder de naam Ex:Re haar solo debuut uit. Simpelweg uitspreekbaar als x-ray. In principe is dit een verslag van haar ervaringen in een beëindigde relatie. Een typische gebroken hart plaat dus. Of we hierdoor ons zorgen moeten maken over het vervolg van Daughter is tot heden niet duidelijk. Op hun site wordt er in ieder geval voornamelijk over dit zijproject gesproken, al staat deze los van Daughter. De benadering is net wat soberder van aard, en Tonra presenteert zich ook een stukje opgefokter. Het heeft haar een levensjaar gekost om de woorden van het verwerkingsproces treffend op papier te krijgen. Het opnameproces is in een veel kortere periode gepiept. Gelukkig is het met genoeg zorg afgeleverd, en niet als een gevalletje opgekropte frustratie. Het is overbodig om dieper op haar gevoelens in te gaan, deze zijn al duidelijk en persoonlijk genoeg, daar is weinig aan toe te voegen. Liefhebbers van Daughter kunnen de plaat moeiteloos aanschaffen, maar ook degene die terugverlangen naar de vrouwelijke singer-songwriters die zich vanaf halverwege de eighties presenteerden, is dit ook geen miskoop. Fans hebben de plaat allang via de streamingsites gehoord, daar is deze al vanaf eind november digitaal te beluisteren. 1 februari is de datum dat deze weer ouderwets bij de platenzaak te kopen is.

Je ruikt bijna het hout van de donkere akoestische gitaarklankkast welje Where The Time Went vorm geeft, zo dichtbij kom je bij dit kleine liedje. Je hoort cellist Josephine Stephenson amper aanschuiven. Elena Tonra laat zich niet door haar aanwezigheid afleiden en gaat onverstoorbaar met haar liefdevolle spel door. Het hese in haar dromerige stem geeft Crushing een lichtvenijnig accent. De bijna klappende begeleiding heeft wat krachtigs. Nog steeds erg intiem en persoonlijk voert ze je in de cello dreiging van New York mee. De instrumentbespeler laat haar therapeutisch diep in haar emoties graven. De drum roept het opgeborgen kwaadaardige verlangen meer op.

Nog eventjes de intentie om bij de goede in vergetelheid rakende momenten in de prima opzwepende single Romance stil te staan. Hoe swingend en dansvloervriendelijk de eerste single is, zo zwaar komt nieuwe single The Dazzler over. Blijkbaar is het noodzakelijk om luchtig van start te gaan, om zich hier vervolgens aan de wrange nasmaak te verbijten. Door kleine subtiele klankveranderingen zoekt de zangeres hier de kern van de problematiek op. Een overdosering aan gesproken gedachtes komen hier in hoog tempo voorbij. Het leven van anderen is zoveel aantrekkelijker als ze hun shit publiekelijk tentoonstellen. Too Sad wordt door mooie pianotoetsen gegrepen welke vervolgens vervormen in een oorverdovende noise overgaan. Instintmatig overtuigt Elena Tonra hier met haar typerende vrouwelijke vocalen. Misschien is ze zich hier niet eens van bewust, maar wat zet ze een sensuele zwoelheid neer.

Fabian Prynn creëert afzijdig als hedendaagse 4AD binnenhuisarchitect in de studio de juiste ambiance. Hij neemt Liar ruimtelijk onder handen, maar laat hierbij het fragiele fundament staan. De overige basis vormt hier de veelzijdigheid van de vocalist. De uptempo opwekkende energieke dreampop soundI Can’t Keep You komt als de eerste kop zwarte koffie na een rusteloze nacht binnen. Op de verre achtergrond van de 5Am pianoballad klinkt de rust van de voortstappende drum. Snel lopen we het verleden voorbij, niet stil staan, niet achteruit kijkend. Het jazzy vrijdagavond verlaten winkelstraten gevoel oproepende. Vredig sluit My Heart het verrassend sterke Ex:Re af. Wat aardig dat we samen met Tonra dit stukje verdriet delen. Het oprechte vertrouwen in de fans van Daughter deelt ze door zich publiekelijk zo kwetsbaar op te stellen.