Wat waren die gasten van Crass boos en maatschappijkritisch. Noem je bij een punk purist Sex Pistols te als belangrijke invloedrijke band, dan onderwierp deze je wel aan een uurtje Crass, en je slikte de namen van Johnny Rotten en zijn rebellenclub al snel in. Sex Pistols was niet meer dan een bij elkaar gezocht zootje, een veredelde boyband. Wat in principe ook het geval is, al blijf ik altijd Never Mind the Bollocks koesteren. Sterker nog, zelfs de meest hardcore punkers uit Groot Brittannië hebben hun status grotendeels aan deze plaat te danken, en zullen hem stiekem in de kast hebben staan. Eve Libertine kotste als zangeres van de anarcho punkers van Crass haar walging in gefrustreerde woorden over haar volgelingen uit. Tegenwoordig houdt ze zichzelf nog steeds in de voor haar verrotte maatschappij staande. Ondertussen heeft de vernietigende dreigende noise begeleiding voor zelfs meer klassieke instrumenten zoals piano en cello plaatsgemaakt. Dat men hiermee een soortgelijk effect oproept zou Eve Libertine waarschijnlijk in 1980 bespottelijk weggelachen hebben. Als reactie hierop is de beloning hooguit een vette klodder spuug in je nek.

Jack Kerouac vormen samen met William S. Burroughs en Allen Ginsberg de kern van het schrijverscollectief Thee Beat Generation. Door hun verruimende blik, waarbij de nodige effectieve genotsmiddelen worden ingezet, ontketenen ze min of meer de hippie revolutie uit de jaren zestig. Voor de eerste keer durfen jongeren zich tegen hun ouders te verzetten en met eigen idealen aan de slag te gaan. On The Road van Kerouac wordt door de jeugd als een soort van hedendaagse inspirerende bijbel gezien. Misschien kan je Jack Kerouac als The Godfather Of Punk betitelen, een benaming welke nu Iggy Pop is toegedeeld. Zeker gezien de invloed die de schrijver met terug werkende kracht op de roerige jaren zestig heeft. Mooi hoe dit nu tot verbintenis komt in het door Kerouac geschreven Sea, op een bijna lugubere wijze door punkdichteres Libertine voorgedragen. Dat ze hiermee zichzelf in de freejazz hoek presenteert is niet eens zo vreemd. Al voordat de punk zijn intrede doet blijft deze stroming zich vernieuwen, en nu punk grotendeels dood en begraven is, houdt jazz zich staande. Door de mogelijkheid tot improvisatie is dit een breed opererend vlak, al verwacht ik dat weinig luisteraars van Libertines achtergrond op de hoogte zijn.

Sea rammelt, intrigeert en schept een duidelijk beeld van Kerouacs poëtisch wereld. De vocale wanhoop en dramatiek van Libertine is krachtig. Maniakaal in de kwaadaardige reisleidsterrol neemt ze je mee in deze in de knooprakende gedachtekronkels. De stemverheffing zorgt voor het schizofrene karakter waarmee ze de hersens van de luisteraar penetreert. Net zo belangrijk is de geïmproviseerde muzikale begeleiding. Kate Shortt verwoordt met haar cello de hardheid, en heeft als komiek de nodige podiumervaring. Het speelse pianospel element wordt door Justina Curtis verzorgd. Davide Mantovani huppelt zorgeloos met haar bas door dit geweldslagveld. Paul Clarvis heeft als drummer de meeste samenwerkingen op zijn CV staan, en schuift net zo gemakkelijk bij het perfectioneren van deze soundtrack als bij hoogstaande popartiesten als Paul McCartney, Elton John en Mick Jagger aan. Op Sea veroorzaakt hij huiveringwekkend de nodige chaos; alles in dienst van de muziek. Zo hoort een voordracht te klinken; schurend en inspirerend. Dat Eve Libertine na haar punkverleden niet stil staat, bewijst ze hier wel.