×

Concert

16 november 2015

Eska grote ster van tweede Crossing Border dag 2015

Geschreven door: Dick Hovenga

Het zat er natuurlijk aan te komen maar nadat de Britse zangeres Eska dit jaar Engeland volledig veroverd heeft was afgelopen zaterdag Den Haag aan de beurt. Met een overrompelende set maakte ze grote indruk.

De zaterdagavond van deze 15de editie van Crossing Border had een gevarieerd programma. Er speelde natuurlijk weer veel te veel dus was het keuzes maken. Of halve optredens zien. Ik kies aan het begin van de vanavond maar even voor optie twee. Want Blackie & The Oohoos in de bovenzaal Heaven is erg leuk maar ook het veel gelauwerde Built To Spill. Hoe fraai het ook in de bovenzaal is toch gaat het hart sneller kloppen bij Built To Spill. De mannen van de band zijn ondertussen ook niet zo jong meer maar wat kunnen ze nog vlammen. Een gedreven set met dat lekker stuurse gitaarwerk dat de band zo vermaard maakte en die opvallende stem van Doug Martsch maken het optreden.

Het uit Newcastle afkomstige Little Comets gaven in Heaven vervolgens aan nog steeds een band met een fraaie toekomst te zijn. Het publiek, in eerste instantie verrast omdat zanger Robert Coles in het Nederlands het publiek aanspreekt (later blijkt hij het knap ingestudeerd te hebben), is al net zo enthousiast. Een knappe set met de songs van hun drie verschenen albums met de nadruk op hun laatste Hope Is Just A State Of Mind. Terwijl Roosbeef in de strak gevulde The Raven een optreden geeft gaan wij in volle verwachting naar het optreden van Bianca Casady (van het duo Coco Rosie met haar zus Sierra) en haar nieuwe outfit The C.I.A. Het is een concert dat eigenlijk meer een performance is en dat in eerste instantie met een groot doek voor het podium met mooie beelden en muziek achter dat scherm, begint. Je moet de aandacht er wel heel goed bijhouden. Zingen doet Casady maar weinig en de muziek is zo dwars en dissonant dat er wel heel veel van het publiek gevraagd wordt.

Dan is het optreden van Eska wel iets heel anders. In een zaal waar tafeltjes (Heartbreak Hotel) staan heerst meestal een gelaten, passieve sfeer en de soul van Eska verdient wel een wat actiever publiek dan dat. Gelukkig krijgt ze het publiek in beweging met een meesterlijke set. Bij haar eerste optreden op eigen kracht in Nederland merk je nog wel wat zenuwen maar al snel is iedereen in de zaal om door haar geweldige stem en de uitstekend spelende band. Met de nadruk op haar briljante debuutalbum dat eerder dit jaar uitkwam. Elke song wordt met veel passie bewerkt en door Eska met veel klasse naar het publiek gebracht. De overvolle zaal is bijzonder enthousiast. Het veel te korte optreden gaf heel duidelijk aan dat Eska klaar is voor wereldovername. Laat haar alleen nooit meer in een zaal met tafeltjes optreden. De muziek van Eska is veel te levendig voor zitpubliek.

De groots aangekondigde Cinematic Orchestra mocht de avond sluiten en het werd een bijzonder concert. Ik kan gerust zeggen dat ik zeer groot fan van de band ben en bandleider Jason Swinscoe een absoluut genie vind. Maar op een of andere manier kwam de band niet los van de grond vanavond. Hun muziek, een gloedvolle filmische mix van jazz en electronics, heeft het immer in zich je naar een andere wereld te verplaatsen, maar vanavond lukte dat niet. Dat Luke Flowers de beste drummer voor de band mogelijk is werd wel weer heel duidelijk. Hij speelde weergaloos en gaf de songs extra kracht en souplesse. Phil France op bas is zijn ideale medestander. Bizar hoe vanavond het toetsen- en saxwerk maar weinig geïnspireerd klonk. En die (inval) gitarist/toetsenman wat deed die nu precies? Waar is de mighty Stuart McCallum als je ‘em nodig hebt? Iedereen weet dat Flowers, France en McCallum een heilige drie-eenheid is. Vanavond werd deze ernstig gemist. De meegebrachte zangeressen konden ook niet echt overtuigen helaas. Daarnaast hakten de nieuwe composities er ook nog niet echt in. Waar het aan lag vanavond weet ik niet maar de vonk sloeg bij mij niet over. Shit! En ik had er zo ongelooflijk veel zin in.