Veel verschillende stijlen wisselen elkaar af op Emanuel And The Fear’s vierde cd The Janus Mirror, de opvolger van EP Hands uit 2011 en album Listen uit 2010, waarop ook iedere keer enorm gestuiterd werd tussen diverse genres. Het New Yorkse rockorkest wisselt ook constant van bandgrootte en doet het op The Janus Mirror met zes. Afgelopen vrijdag stond de band in het Utrechtse EKKO.

Het klinkt op deze plaat alsof de mannenstem (bandleider Emanuel Ayvas) ‘The Fear’ belichaamt. Hij neemt vaak de wanhopige schreeuwende zang op zich, terwijl een vrouwenstem de kalmere en dromerige partijen zingt. The Janus Mirror vertegenwoordigt in feite onze ogen, zo valt te lezen in de biografie van de band. “Het album dealt met de overvolle menselijke ervaring in de huidige plastic wereld. Het draait om het punt tussen de buitenwereld en de wereld in ons hoofd, het tweekoppige monster.”

Die tweekoppigheid hoor je in de muziek. Rockmuziek smelt op The Janus Mirror samen met klassieke partijen. Grey Eyes geeft een neerslachtige kijk op de wereld ondersteund door een melancholiek violenensemble en Wooble is een goed voorbeeld waarin woeste violen en contrabas worden gehusseld met ingewikkelde drums en snerpende gitaren. Samuel is bijna stonerrock en Foothills Of A Fire lijkt een elektronische violenode aan Arcade Fire. Black Eyes borduurt voort op Grey Eyes en dringt door tot de botten door de enige twee steeds herhalende zinnen: ‘The world outside is night / The sky is black as eyes’. My Oh My en All We All zijn folkachtige nummers en vooral die laatste klinkt bombastisch opgewekt en apathisch tegelijk. Weer klinkt Arcade Fire door.

De plaat moet meermaals beluisterd worden om de vele elementen eruit te horen. Pas dan is er ruimte voor waardering en voel je dat de enorme veelzijdigheid van deze band op deze plaat volledig tot zijn recht komt. Elk nummer is volledig anders en toch is het een geheel. Nergens wordt de gecreëerde chaos onoverzichtelijk en dat is knap. The Janus Mirror verdiend dan ook vier sterren.