Dat je als elektronische act uit triphophoofdstad Bristol afkomstig bent
werkt niet altijd in je voordeel. Het Elder Island trio kiest voor een sterke soulvolle benadering. Zangeres Katy Sargent eist terecht vanaf Stranger Exchange alle aandacht op, en met zo’n timbre mag dit ook. De zeurende mannelijke achtergrondzang van David Havard en Luke Thornton hebben een toevoegende waarde, de dame in kwestie is overduidelijk het visitekaartje. Met het hese randje op de stem uithalen stelt ze zich kwetsbaar op. Ondanks het dromerige You And I begin betreft het hier een swingende donker getinte dancetrack waarbij je eerder Moloko als inspiratiebron noemt dan artiesten uit The Wild Bunch stal. In het soulvolle Kape Fear laat Katy Sargent je in licht stemmige disco verdwalen.

Het zomerse Wasteland heeft een luchtig Zuid-Amerikaans ritme, strakke beats en stuwende bas waarvoor Luke Thornton verantwoordelijk is. De zangeres springt op de zweverige dromerige klanken in. Vocaal wat minder overtuigend, maar dat komt grotendeels vanwege haar onderschikkende rol. In datzelfde schemergebied vaart het geheimzinnige dreigende Fortunate rond. Langzame voorgedragen lyrics vermelden hierbij strak overtuigend niet meer dan de noodzakelijke woorden. Heel eventjes valt in Don’t Lose die gedateerde seventies dancevloer opkleurende mannelijke stem aangenaam aanvullend in. Elder Island profiteert optimaal van deze geweldige smoothy injectie. De I Fould You diepgang trekt Katy Sargent voor een moment uit de ladies of Soul schaduw. De begeleiding zit meer in de dreunende jaren tachtig drums die door de sterke keyboardgolven een prachtig klanktapijt vormen. De meerstemmig gemixte gospeluithalen worden door het voorbij denderende smaakvolle vioolspel ingehaald. Het eerste hoogtepunt van het toch al geslaagde The Omnitone Collection.

Het speelse Vulture tussendoortje klinkt alsof deze in een gerenommeerde viersterrenhotel loungebar met een geschoolde weekend bijbeunende jazzpianist is opgenomen. Onverstoorbaar gaat het prettige gepraat op de achtergrond door. Het wonderschone door duisternis gevulde JPP is het tweede plaat hoogtepunt. De percussie gejaagdheid gaat over in een meer statische droge beat. Prachtig hoe de donkere synthesizers netjes op de achtergrond blijven tot hun openbarende mechanische new wave kreten het een kleurrijke Miami Vice afronding meegeven. Ook de afrondende saxofoon roept herinneringen aan dat tijdsbeeld op. Om dan na zo’n krachtsexplosie met Find Greatness in the Small af te sluiten is een flinke stap terug. De vervormde blikkerige mechanische panfluitachtige tonen komen te kunstmatig over, en geven totaal geen toevoegende waarde.