Eigenzinnig Laibach stoicijns goed in Muziekgieterij

Label: Mute

Eigenlijk behoeft de Sloveense industriële legende Laibach niet veel introductie. Al sedert 1980 staat Laibach garant voor eigenzinnige bombastische industrial met een politieke achtergrond. Daarbij is Laibach al jaren het uithangbord van het NSK, Neue Slovenische Kunst.

Deze houding heeft Laibach, in het verleden vaak problemen opgeleverd. Zo zijn ze vaak (onterecht) verguisd als een band die flirtte met fout rechtse sympathieën. Muziekmagazine OOR heeft zelfs eens verkondigd om nooit meer iets van Laibach (ze noemden ze de mannen van Laibach zelfs cryptofascisten) te plaatsen. Daar kwamen ze later (natuurlijk) op terug.

Laibach staat niet alleen garant voor zwaar eigenzinnig eigen materiaal, maar ook voor obcene covers. Zo is niet alleen het hele Beatles-album Let It Be volledig aangepakt maar moest ook Queen het ontgelden. Hun One Vision werd omgevormd naar Geburt Einer Nation. Eind jaren negentig verviel de aandacht van Laibach naar enkele nevenprojecten. Tot ze in 2003 keihard terugkwamen met het album WAT. Na het album Volk, waarin ze nationale Volksliederen volledig naar eigen interpretatie volledig hebben verlaibacht werd het weer stiller rondom de groep tot ze in 2012 de soundtrack van de cultfilm Iron Sky verzorgden en Mina Špiler haar intrede in de band deed. Daarna werd in 2014 werd het zeer politiek getinte Spectre uitgebracht.

Na het uitbrengen van het onvolprezen en politiek beladen en bovenal zeer goed ontvangen Spectre werden 2014 en 2015 tourjaren voor de band die samen met het eveneens Sloveense Borghesia en het Berlijnse Einstürzende Neubauten qua muziekstijl aan de wieg hebben gestaan van het Duitse Rammstein.

Dan Laibach in een net niet uitverkochte Muziekgieterij te Maastricht. Laibach is nog steeds zwaar, bombastisch, diep, theatraal met een achterliggende diepzinnige gedachtes. Natuurlijk is Milan Fras nog altijd de charismatische en stoicijnse frontman van het collectief Laibach. Maar nieuwe zangeres en keybordist Mina Špiler speelt een steeds een grotere rol met daarbij een arrogante tegelijk erotische uitstraling.

Zoals bekend staat Laibach niet bekend voor wilde actie op het podium, eerder statisch met een stuurse en een bijna manische houding naast hun microfoons en synthesizers. Het concert in de muziekgieterij begint met een ca. 20 minuten durend epos van Edvard Grieg genaamd Olav Trygvasson Poem, Typerend of niet, maar dit gaat over een Noorse koning die ten tijde van het eerste millennium ongelovigen verplichtte zich te bekeren tot het christendom en de onwilligen gewoon de kop eraf hakte. Dit is wat Laibach is. Take it or leave it. Laibach is onverzettelijk en eigenzinnig. Laibach vraagt je dan ook met songs als The Whistleblowers en Walk With Me om mee ten strijde te gaan tegen het steeds groter wordende onrecht. Daarbij wordt met Eurovision gewaarschuwd dat Europa uit elkaar zal vallen aan hebzucht en gegraai.

“In the absence of war
We are questioning peace”

Met The Whistleblowers tonen ze het wereldse belang van klokkenluiders aan. En moeten we nog die eigen natie stichten (Geburt Einer Nation).

Als encores is er natuurlijk Tanz Mit Laibach en zijn er de welbekende zware en bombastische covers Leben Heisst Leben, Life is Life van het oostenrijkse Opus en Geburt Einer Nation, One Vision van Queen. Alhoewel deze met Mina Špiler veel toegankelijker zijn geworden

Laibach blijft de meest ingenieuze, zenuwslopende, industrial , sinistere, subversieve art-pop band van de laatste jaren. En ze zijn er omdat we ze nodig hebben.