Kan een band die al een jaar of 27 geen nieuw werk meer heeft uitgebracht relevant zijn? The Sisters Of Mercy geeft in een bomvol Paradiso geen uitsluitsel. Wel bewijst het combo rond frontman Andrew Eldritch dat het oeuvre de tand des tijds moeiteloos doorstaat.

Een optreden van The Sisters Of Mercy is anno 2017 een ervaring die je als bezoeker een beetje op twee gedachten laat hinkelen. Enerzijds is het een testament van hoe goed en baanbrekend deze band ooit was. De duistere gothrock van eind jaren tachtig, begin jaren negentig heeft in de muziekgeschiedenisboekjes zeker niet de waardering gekregen die het verdient. Het broeit, kruipt onder je huid, is enigszins beangstigend, maar tegelijk ook swingend, dansbaar en ingenieus opgebouwd. Concertopener More is daarvan al een pakkend bewijs. Een intro dat je bij de oren pakt, pakkend pianootje er overheen, dwingende opbouw en vervolgens een ontlading in het refrein waarbij je voor je het weet met je vuist in de lucht mee staat te brullen. Wat in Paradiso dan ook op grote schaal gebeurt. Een optreden van The Sisters of Mercy voelt als een kerkdienst, met Andrew Eldritch als getroebleerde voorganger op de kansel en de hondstrouwe achterban als dwepende congregatie.

Die hondstrouwe achterban wordt getrakteerd op een uitgekiende set waarbij vrijwel alle klassiekers voorbij komen. Ribbons en Doctor Jeep/Detonation Boulevard in het openingssalvo, in het middenstuk Marian, Alice en Lucretia, My Reflection en als uitsmijter Dominion/Mother Russia, Temple Of Love en This Corrosion. Dit afgewisseld met materiaal dat wel is geschreven in de loop der jaren, maar nimmer op plaat is gezet (zoals het desalniettemin euforisch onthaalde Crash And Burn en een iets minder warm onthaald Arms) en covers (meest in het oog springende That’s When I Reach For My Revolver van Mission Of Burma). De formule werkt perfect. Waar aan het begin van de set nog rookmachines nodig zijn om de band in nevelen te hullen, slaat eer dat de band aan de toegift is toegekomen de damp van de kolkende massa af.

Toch is er, hoe goed het optreden ook werkt, continu de gedachte dat er ‘iets’ mist. Andrew Eldritch is het enige originele bandlid en ziet er uit alsof hij net die dag zijn oprit aan het betegelen was en vervolgens in zijn werkkloffie (legerbroek met zakken aan de zijkant, hooded sweater) het podium op is geklauterd. Dit is een band die het in het verleden los van de puike muziek ook heel erg van het duistere imago moest hebben. De frontman mag dan optisch  geen schim meer van zijn vroegere zelf meer zijn (‘de stem’ is er nog steeds uiteraard), hij lijkt er ook niet zijn best voor te doen en dat is jammer.  Want daardoor heb je soms ook een beetje het idee naar een coverband te kijken. Ook merk je dat er soms wat rare keuzes zijn gemaakt. In de toegift komt gastzangres Lisa Cuthbert het podium op om de laatste vijf nummers van vrouwelijke co-vocalen te voorzien. Fijn, want het zijn nummers die daar veel baat bij hebben. Ze kan in Temple Of Love natuurlijk Ofra Haza (de oorspronkelijke vocaliste) niet doen vergeten, maar haar bijdrage tilt de live-uitvoering van het nummer wel boven zichzelf uit. Cuthbert wordt echter niet aangekondigd als speciale gast en je vraagt je enigszins vertwijfeld af waarom – als ze dan toch een zangeres aan boord hebben – ze deze niet ook in de eerste set hebben ingezet in daarom vragende nummers als More bijvoorbeeld.

Hinken op twee gedachten dus. Aan de ene kant het besef (of in ieder geval het gevoel) dat er veel meer in had gezeten als er net even een tandje meer aandacht aan presentatie en aankleding was besteed,  aan de andere kant volle bewondering voor gloedvolle vertolkingen van niet stuk te krijgen materiaal dat zelfs na drie decennia nog tintelfris (en aardedonker) klinkt. Het is puur op basis van de sterkte van dat materiaal dat Paradiso volledig wordt ingepakt.

The Sisters Of Mercy
Paradiso, Amsterdam 27 september 2017

• More
• Ribbons
• Doctor Jeep / Detonation Boulevard
• Crash and Burn
• No Time to Cry
• Walk Away
• Body and Soul
• Marian
• Alice
• Arms
• Lucretia My Reflection
• Summer
• First and Last and Always
• Rumble
• Flood II

toegift:

• Something Fast
• That’s When I Reach For My Revolver
• Dominion / Mother Russia
• Temple of Love
• This Corrosion