Wat het prachtige IJsland allemaal met een muzikant kan doen, is te horen op de tweede van Dry The River, dat Alarms In The Heart als titel heeft meegekregen en in het Scandinavische land werd geschreven en opgenomen. Het is de opvolger van het bovenmodale debuut Shallow Bed (2012), waarop de meesterlijke single New Ceremony te vinden is. Dat niveau wordt op Alarms In The Heart ook gehaald. Het album is in zijn volledigheid sowieso sterker dan zijn voorganger. Ondanks de afwezigheid van violist William Harvey, die er de brui aan heeft gegeven, nadat het vele toeren met de band hem te veel is geworden.

Al kan het ook zijn dat hij de samenwerking met zanger Peter Liddle niet meer zag zitten. Avond na avond die klagerige, wat pathetische stem aanhoren; je moet er voor in de wieg gelegd zijn. Wanneer je die melodramatiek niet trekt, zou je haast voorbij gaan aan het niveau van de songs, dat dus hoog is. Dat is niet de bedoeling. Het is de kunst Liddle te accepteren, in je armen te sluiten en de aandacht niet te veel te laten opeisen door zijn pathos. Een stem die we ook simpelweg mooi kunnen noemen, hartverscheurend bovendien, of gewoon kwetsbaar. Antony Hegarty voor gevorderden zou je kunnen zeggen. In Everlasting Light lijkt Liddle zelfs even te huilen. Je krijgt de behoefte hem op te zoeken, waar ook ter wereld, om ‘m over zijn bol te aaien en tijdelijk een verzorgpony aan te bieden, waaraan hij zijn diepste zielenroerselen veertien dagen kwijt kan.

Ik zou ‘m dan vertellen dat Coldplay en U2, twee bands aan wie de Britten duidelijk schatplichtig zijn, al járen niet meer een meeslepend rockliedje van het niveau Rollerskate op plaat hebben gezet en er nog zeven songs op het album staan, die tegen dat hoge niveau aanschurken. En dat ik gaandeweg steeds meer van zijn stem ben gaan houden. Dat Harvey, als hij om Liddles stem uit de band is gestapt, een eikel is, die er niet zoveel van kan. Dat de vioolpartijen op Alarms In The Heart een stuk beter worden gespeeld door Valgeir Sigurosson, die dat ook al deed voor Sigur Rós en Björk. Dat de drie producers die op de plaat zijn gezet – Charlie Hugall (Ed Sheeran), Paul Savage (Franz Ferdinand) en Peter Miles (Futures) – het geheel niet hebben dichtgeplamuurd, ondanks dat dat gevaar op de loer lag.

Ik zou Liddle ook vertellen dat hoe vaker ik naar de plaat luister, steeds meer aan zijn stem begin te wennen en dat dat ook al het geval was op Shallow Bed. Maar ik zou Liddle ook vertellen dat de Schotse singer-songwriter Emma Pollock (voorheen The Delgados), met wie hij het boeiende duet Roman Candle zingt, best wat vaker ingezet mag worden en eigenlijk gewoon deel zou moeten uitmaken van de band. Het zou de vocale variatie ten goede komen. Liddle zou dat beamen, want hij is een lieve jongen.

De folky indierockliedjes van Dry The River zijn alle elf (inclusief de sobere ‘hidden track’ Husk) van hoog niveau en wie Liddles stemgeluid op het debuut al omarmde, of dat op Alarms In The Heart inmiddels doet, schenkt geen aandacht meer aan de laatste drie platen van U2 en laat de laatste twee van Coldplay bovendien links liggen. Alarms In The Heart is zóveel beter.