×

Concert

19 februari 2017

Droogkomische Nadia Reid in intieme Club Nine

Geschreven door: Frank Gesink

Label: Basin Rock

Het voelt misschien een beetje vreemd aan dat Nadia Reid vanavond bij Club Nine te Utrecht op het podium staat, terwijl haar prachtige nieuwe album nog moet uitkomen. Ook haar vorige album is in Nederland niet heel bekend, zo blijkt uit reacties van het publiek: “Nog verzoekjes?”, vraag ze in haar beste “beschaafd” Engels, waar nog steeds haar Nieuw-Zeelandse accent metershoog bovenuit torent. Uiteindelijk schreeuwt iemand “Ruby!” richting het podium. “Om de één of andere reden vragen mensen daar altijd naar, ik snap er niets van!”, antwoordt ze als het lied ingezet wordt. Juist de eerlijkheid, gekoppeld aan een droogkomische interactie met het publiek, zorgen ervoor dat een op papier kaal en standaard optreden in de zaal tot leven komt. Zo vertelt ze dat de vliegreis voor deze livetour maar liefst twintig uur duurde, terwijl ze eigenlijk niet van vliegen houdt. Trots verhaalt ze vervolgens over haar nieuwe merchandise, “mijn nieuwe katoenen draagtasjes zijn geweldig, maar ze verkopen voor geen meter. Blijkbaar vind ik ze als enige leuk en moeten ze gewoon weer 20 uur in mijn toch al overvolle koffer mee terug. Het is niet anders”. De huiskamer-achtige setting van TivoliVredenburgs Club Nine nodigen dan ook uit tot dit soort intieme publiekstoenadering.

Alle grappen en grollen zijn mooi meegenomen, maar uiteindelijk draait het om de muziek. Deze avond staat ze als een duo op het podium, waar ze zelf akoestische gitaar speelt en Sam Taylor de elektrische gitaar voor zijn rekening neemt. Deze staat vaak laag gestemd, zodat een Johnny Cash-achtig geluid het materiaal een nog meer countrygevoel meegeeft dan op haar studiomateriaal te horen is. Live roept Reid sowieso een meer aards gevoel op, want haar stem klinkt donkerder en rauwer. Nog steeds kun je heerlijk wegdromen bij haar verhalende folkballads, maar  het zweeft minder en blijft met beide benen op de grond. Met single Arrow & The Aim is er tijdelijk de ruimte voor schurende rock, waar Taylors gitaar natuurlijk volop in de spotlight komt te staan. Het klinkt leuk ter afwisseling, maar in rock-modus krijgt haar muziek gelijk iets afstandelijks. Een cover mag ook niet ontbreken op de setlist en zodoende komt Gillian Welchs Elvis Presley Blues aan de beurt; een voorspelbare keuze, aangezien ze het niet veel anders speelt dan Welch, maar het klinkt wel erg mooi.

Zo doet Nadia Reid deze avond vol overtuiging “haar ding” voor een terecht overenthousiast publiek, dat na elk lied een oorverdovend applaus geeft. Haar muziek is mooi en toegankelijk genoeg om een breder publiek van alle leeftijden aan te spreken, maar enkele uitzonderingen daargelaten komt vanavond vooral een iets ouder publiek opdagen. Zij zijn blij dat het niet heel druk is vanavond en ze aan een tafeltje kunnen zitten met een kop koffie. Gezellig, maar Reid verdient het om gehoord te worden door jong en oud….