Vlak voordat het jaar verstreken is verblijdt het immer verrassende platenlabel Luaka Bop ons met een gouden schijf: My Name Is Doug Heam Blunt. Een oude vergeten held prachtig uit de vergetelheid gehaald.

Blunt was een muzikant die pas op zijn 35ste muziek begon te maken en met de avondmuziekklassen die hij volgde. Toen Blunt er een echte carrière in de muziek op na wilde gaan houden vroeg hij zijn mede studenten om zijn band te vormen. Daarnaast nam zijn leraar plaats achter de vibes en speelde zijn vrouw de bas. Zo werd ook het in eigen beheer uitgebrachte album Gentle Persuasion (1986) uitgebracht. Een weerbarstige collectie songs die zowel in de soul als in de blues gedrenkt waren en lekker rafelig waren opgenomen. Er volgde nog een EP onder de titel Big Top en dat was de carrière van Doug Hream Blunt in een notendop.

Pas kort geleden werd de muziek van Blunt door mensen als David Byrne, Ariel Pink, Dam Funk en het Britse Hype Williams, waarvan bandlid Dean Blunt zelfs zijn artiestennaam op die van Doug Hream baseerde, naar een breed publiek gebracht. Byrne, oprichter van Luaka Bop, zag na het succes van zo’n andere vergeten held, William Onyeabor, zijn kans om dan ook een Blunt-verzamelaar uit te brengen. Het niets aan duidelijkheid overlatend getitelde My Name Is Doug Hream Blunt is een mooi eerbetoon.

Dat de muziek van Blunt een stoere link tussen soul, funk, pop, synthesizers en rauwe blues was is goed op het album te horen. Lekker los opgenomen ook. De gitaarsolo’s spatten soms door de geluidsgolf. De muziek die Blunt maakte was gebaseerd op eenvoudig repeterende schema’s maar dan wel heel slim opgezet met steeds genoeg nieuwe lagen om de songs spannend te houden. Opvallend trouwens hoe de Luaka Bop-compilatie vooral de aandacht legt op de overigens geweldige song Fly Guy. Het album opent met de gezongen versie en sluit met de instrumentale versie af. Terwijl je toch zou verwachten dat de aandacht volop op het bekendere Gentle Persuasion zou liggen. De geweldige titeltrack van zijn enige album. Maar het blijkt een slimme keuze. Songs als Whiskey Man (….’I Got To Be Mellow’) of het soms aan Shuggie Otis herinnerende Break Free klinken al net zo lekker.

Het is fijn dat Blunt zelf, net hersteld van een herseninfarct, de grote aandacht die hem nu ten deel valt kan meemaken. Toch een bewijs dat zijn muziek meer waarde had dan dat hij in de jaren tachtig kreeg. Maar misschien past zijn muziek, hoe vreemd dat ook mag klinken, ook wel gewoon veel meer in deze tijd. De muziek van Blunt o zo retro maar nog net zo aantrekkelijk en aanstekelijk.