Waarom heeft men de neiging om muziek in hokjes te plaatsen? Ook hier komt al snel de gedachte op om bands met elkaar te vergelijken, en ze aan bepaalde stromingen of stijlen te koppelen. Vaak is het wel overduidelijk te horen, maar ook met regelmaat voegt een band daadwerkelijk iets toe, waardoor ze niet onder te plaatsen zijn. Bewust zichzelf buitenspel opstellen. Dez Mona is zo’n groep. Zanger Gregory Frateur krijgt voorheen nog steun van de contrabas spelende Nicolas Rombouts. Niet alleen instrumenten kunnen na jaren verslijten, hier is dit het geval bij de muzikant. Totaal leeg en stuk gespeeld. Book Of Many heeft hier niet onder geleden. Sterker nog, deze noodgedwongen impuls heeft zoveel moois opgeleverd, waardoor deze Belgen overtuigend het bewijs afleveren nog degelijk bestaansrecht te hebben. Dat ze hierbij vanuit het dEUS kamp ondersteuning krijgen, heeft geen invloed op het werk, maar is meer een vriendendienst. Vorig jaar werd in West – Vlaanderen WOI herdacht. De Groote Oorlog eindigt 100 jaar geleden. Het project heet GoneWest, wat voor sterven in het westen staat; strijdend ten onder gaan. Dez Mona wordt hierin betrokken en levert hiervoor vijf songs af, die uiteindelijk de basis voor Book Of Many vormen. Daarop trekt men flink touw tussen hoop en verlies, maar ook schuld en pijn staan hierbij centraal.

Muziek is een passende gewaardeerde kunstvorm, die waardering hoor je in het culturele startstuk Half River Half Man terug. Na het minimale klankenpallet is het de accordeon welke de sturing geeft. Niet zozeer als instrument, maar meer als de tweede stem die iets opbeurends tegen de neerslachtige getekende Frateur zegt, en hier wonderbaarlijk treffend in slaagt. De zanger eist zijn rol weer in het naar hogere sferen gezongen How Beautiful op. Met een onwaarschijnlijk gemak splijt hij het hart van de meest geharde luisteraar open en belandt hij recht in die kern. De gevoelige toetsen tikken daarbij op de pijnlijke plek. Poppies is een stuk aardser, met deze single richten ze zich op een groter publiek. Het refrein is kort en krachtig, maar dringt daardoor wel effectief binnen, biedt warmte en roept op tot eenwording. Na de Piano afwisseling is het fijn om met de volle aandacht aan Journey Reunite te beginnen. Met mooie harmonieuze bezongen samenzang worden we in iets krachtigs als een zeemanslied met cabaretachtige wendingen gezogen. Laat de drank maar rijkelijk vloeien, we proosten op het leven en drinken het verdriet weg. De stilte kan zo hard vallen als deze op de juiste manier benut wordt. Terwijl ze vocaal in Wolves een zo dromerig mogelijke weg inslaan, wordt de overige ruimte met alleen maar noodzakelijke klanken vervuld. De serene rust krijgt hierdoor meer diepgang.

Het marcheren van doodse intrigerende drumslagen vormt de basis van het meer dreigende Another Kind of Life. De echo op de zang veroorzaakt de twijfel, alsof een innerlijk schizofreen stemmetje de hoofdpersoon hier kwaad willend of goed bedoelend toespreekt. Een gitaar schildert lange donkere strepen op het naakte witte doek, en bevrijd haar van de onschuld. Uiteindelijk domineert alleen de kleur zwart. Mystiek komt hiervoor bij het geheimzinnige Lament in de plaats. Door de meerstemmigheid krijgt ook deze song een duistere aanpak. De publieke boetedoening van Blame laat je met gesloten ogen naar vergeten zondes terugdenken. Een moment van zelfmeditatie. De beloning hiervoor komt vervolgens in het ontspannend werkende Accordio. De toegankelijkheid van High Up the Sky werkt als een exorcisme. Gezuiverd van alle blaam als een vernieuwde ik de wereld tegenmoed tredende. Op Skai Blue heeft de accordeon de functie om het folkloristische gevoel op te roepen. Dit oer instrument is een van de muzikale achtergrond dragers van het Frans sprekende gedeelte van België. Een chauvinistisch eerbetoon. Zelfs tegen het einde lukt het Dez Mona om de aandacht volledig op te eisen. De Darkest Hour opbouw wordt stukje bij stukje opgezet. Een schouwspel met de nodige dramatiek die momenten zonder enig geluid kent, om vervolgens vanuit die basis zich tot een opera achtig einde te ontwikkelen. Zelfs na het wegvallen van een van de basisspelers scoort Dez Mona nog meerdere malen.