×

Concert

07 september 2017

Derde dag ITGWO is voor Nick Mulvey en Belle & Sebastian

Geschreven door: Dick Hovenga

En alweer een stralende dag. Kan me niet heugen ooit zo’n stralende Into The Great Wide Open te hebben meegemaakt. Wat een genot zeg en wat begint de dag goed met koffie aan het strand en een fijne wandeling daarna. We besluiten om deze zo prachtig begonnen dag vandaag grotendeels op het Sportveld door te brengen, een mooie keus zo blijkt.

We beginnen de dag met Kim Janssen die eerder op Best Kept Secret al een heel mooie set gaf. Ook nu is de voorheen zo ingetogen muzikant indrukwekkend aan de gang. Met de songs van zijn laatste album Cousins als uitgangspunt maakt Janssen in een uur zeer duidelijk steeds meer als frontman gegroeid te zijn en het publiek in zijn set te betrekken. Voor diegenen die vooraan staan is het geen probleem door de muziek van Janssen vervoerd te raken en de fraaie opbouw in zijn set die zich tot een uitbundige climax voltooid heeft en binnen de rest van het volop toegestroomde publiek vast weer meer fans opgeleverd heeft.

De drukte op De Open Plek met Fresku, die natuurlijk met gemak ook het podium op het Sportveld met heel veel publiek kan kunnen volkrijgen, laten we dit jaar even voor ons en we struinen nog ever verder het terrein over om niets van het moois te missen. My Baby, de vervanger van de door visa-problemen bevangen Togo All Stars, brengt het veelal jonge publiek aan het dansen. Met een set die volvet op de dance wordt opgezet wordt een wel heel andere set als twee jaar terug opgevoerd. Waar de verandering met het laatste album al op de loer lag gaan de band nu voluit de dancekant op. Mijn goedkeuring hebben ze maar mij kan het maar weinig boeien. De please-factor is mij te hoog.

Dan liever iemand als Don Bryant die soul van de bovenste plank speelt. Opgegroeid in de roerige jaren 60 en 70 en gevoed door alle moois dat die jaren in soul voorbrachten heeft Bryant een band meegenomen die absoluut snapt hoe je echt soul speelt. En zijn stem is nog steeds van buitengewone schoonheid. Elk festival dat oude soul zo aan het begin van de avond programmeert snapt hoe je een festival opbouwt. Vooral ook omdat het publiek op ITGWO de mooiste leeftijdsrange binnen alle festivals kent.

Nick Mulvey, de zo getalenteerde singer-songwriter uit Londen die zich zo mooi door Afrika en Latijns-Amerika laat beïnvloeden en daardoor een heel speciale plek binnen het muzieklandschap inneemt, breng met zijn songs net als twee jaar terug alle warmte en sfeer die je als festivalbezoeker maar kan bedenken. Dit terwijl de songs van zijn pas op 8 september te verschijnen nieuwe album Wake Up Now de leidraad van zijn concert zijn en niemand deze nog kent. Maar ja, als je je set met een zo geweldige nieuwe song als Unconditional begint kan het natuurlijk niet meer mis gaan.

Mulvey speelt de nieuwe songs met zoveel verve dat het publiek als vanzelf weer volledig omgaat. Naast Unconditional horen we al nieuwe songs als Myela en het geweldige Move The Mountain. En natuurlijk ontbreken in de set ook klassiekers als Meet Me There, Fever To The Form en Cucurucu niet. Mulvey weet het publiek stil te krijgen, aan het meezingen zelfs. Dat succesvol en emotievol samen kunnen gaan bewijst Mulvey ook deze tweede keer op ITGWO. Fraai optreden weer!

Natuurlijk waren er heel veel mensen benieuwd naar het optreden van Belle & Sebastian. De band stond al op de verlanglijst toen het festival net begon. Maar ondertussen is het publiek veranderd, zijn er ook veel meer jongeren die voor de beleving, dat vreselijke marketingwoord dat betekent dat je een heel optreden met je rug naar het podium staand met je vrienden over allerlei onbelangrijks mag lullen en de omstanders daarmee irriteert, gekomen. Het leek voor de band met die geweldige soms zo lieflijke liedjes bijna onmogelijk daar overheen te komen of om een echt fijne sfeer neer te zetten. Maar het lukte ze met een, zeker voor hen, uitbundige set.

Fijn om ze te zien deze band uit Schotland die in hun frontman Stuart Murdoch niet alleen een briljante songwriter hebben maar ondertussen ook een opvallend enthousiaste frontman. Ze speelden een fraaie, mooi opgebouwde set met tal van klassiekers als I’m A Cuckoo, The Boy With The Arab Strap, Another Sunny Day, Dog of Wheels en Sleep The Clock Around. Lekker fris en ietwat dikker klinkend zonder de mooie nuance in de songs te verliezen. Een verrassende maar fijne afsluiter van wederom een niet alleen zonovergoten maar tevens mooie muziekdag.