De uit Atlanta afkomstige indie rockband Deerhunter brengt het debuutalbum Turn It Up Faggot vlak nadat eerste bassist Justin Bosworth overleed ten gevolge van de opgelopen verwondingen bij een skate ongeval in 2004 uit. Deze eigenzinnige band heeft zich vervolgens ontwikkeld van een lastig te plaatsen groep muzikanten tot een levendig aandeel in de huidige alternatieve scene. Met Why Hasn’t Everything Already Disappeared? brengen ze hun achtste album uit, als je de alleen met de tour verkrijgbare Double Dream of Spring van vorig jaar mee telt.

Thematisch schudt Death in Midsummer al direct de boel flink wakker. Wat zich als een prima indie popliedje met de nodige Britse invloeden ontwikkeld, blijkt een meer politieke statement te hebben. De foto’s van dodelijke revolutie slachtoffers in het boek Revolution In The Streets of St. Petersburg, July 1917 maken zoveel los, dat er een heel nummer aan gewijd wordt. Niet zozeer met het oplezen van namen proberen ze indruk te maken, er wordt gekozen voor het benoemen van de beroepen. Juist hierdoor komt het waarschijnlijk nog harder bij de gewone man binnen. Een fabrieksarbeider van het heden kan zich gemakkelijker identificeren met iemand die datzelfde werk honderd jaar geleden verricht. Een strijdlied waarbij wordt stilgestaan bij de gruwelen die een opstand van het volk kunnen oproepen. Eigenlijk van toepassing bij elke vorm van revolutie. De boosaardige sneer in de zang, geeft het nog meer kracht, al wordt dit al door de tekst bereikt. Niet dat No One’s Sleeping gelijk een stuk vrolijker is. Ze spreken de hoop uit dat na de zinloze moord op Helen Joanne Cox in juli 2016 de goegemeente ontwakend wakker geschud wordt. Het verdwaalde gitaarschot als onverwacht schrikeffect, vervolgd door een alledaags muzikale luchtigheid. Het leven gaat gewoon, na een moment van opschrikken door. Deerhunter is maatschappelijk betrokken, en hun grenzen reiken verder dan die van de al vreemde Verenigde Staten waar al genoeg politieke inspiratie te vinden is.

Greenpoint Gothic zou in de jaren tachtig futuristisch klinken, hier is het een kil woordloos verslag. Een ode aan de ontwikkeling van de krautrock tot modieuze synthesizer bandjes. Op Element staat deze tijd ook centraal. Het effect van vervuiling verwoordt in oranje wolken. De plasticsoep welke bestreden dient te worden, net zo actueel als jaren geleden. Psychedelische jaren zestig invloeden druipen zich als zure regen een weg door de track. De aanklacht tegen de egoïstische leefwijze, waar men zichzelf opsluit in kapitalistische woningen, afwacht om oud uitgeleefd weg te rotten, lieflijk bezongen in het met cynische sterke ondertoon What Happens to People? Een groots orkestrale song met mooie sfeervolle pianobegeleiding, welke je op een dwaalspoor brengt.

Een voorgeprogrammeerde stem probeert ons in Détournement als een wekkerradio welke ingesproken is door Big Brother te hersenspoelen, We leven toch in een geweldige wereld? Zonne-energie heeft ondertussen ook de echte lichtstralen vervangen. De dreiging die aan de steeds verder vervormende stem gekoppeld wordt is spookachtig, en griezelig realistisch. Toch is het lekker om met Futurism weer terug in de tijd te gaan. Ook hier de nodige verwijzingen naar hoe we onze aarde de laatste jaren gruwelijk de vernieling in helpen, verwoordt in een vrolijk huppelende folk geheel. Als een slaapliedje met Oosterse invloeden schept Deerhunter een beter Europees leven in het door vrouwenstemmen versierde Tarnung. Het kitsch werkstuk Plains benoemd de eeuwige jonge held James Dean in zijn zorgeloze bestaan, waar al snel abrupt een einde aan komt. Kill Your Idols, And Dream On! Het zeer weirde Nocturne is een zeer gevarieerd, maar lastig te plaatsen afsluiter. Door een zwaar bezopen crooner worden we in een lege nachtclub te woord gestaan, en wat zijn we blij als de instrumenten het over nemen. Vrolijk worden we nog eventjes gebrainwasht in een heerlijk warm bad.

Why Hasn’t Everything Already Disappeared? is een aanklacht, een pamflet welke vroeger nog ondergronds door idealisten verspreid werd, strijdend voor een gezonder bestaan. Niet de muziek staat hier centraal, al is die ook al niet misselijk. Alle aandacht wordt door de doordachte woorden opgeëist, waar ze de meeste voorbereidingen aan besteden. Het is voornamelijk een kijk van deze Amerikanen op het Europa van nu, maar ook dat van vroeger. En dit beeld weten ze verdomd goed neer te zetten.