Deer is een dreigend toekomstperspectief gezien door de ogen van het Mexicaanse duo Adriana Martinez en Miguel Bastida. Het levert een statisch monument op, welke al direct het verval inluidt. Dat ze hiervoor uitwijken naar het overbevolkte Hong Kong is niet eens zo vreemd. Hoe dicht kan je bij de bron komen van een metropool welke door overbevolking zichzelf aan het muteren is. De omliggende eilandjes staan centraal als afbrokkelende stadsdeeltjes, en symboliseren een scheuring. Het omzetten van dit beangstigende vooruitzicht, zonder helemaal een deprimerend beeld te vormen, lijkt een onmogelijke opgave. Deer waagt zich aan deze zware klus, resulterend in het fraaie There’s No Future.

Alarmfase 1 wordt met het titelstuk There’s No Future ingezet. Het zware drumwerk ondersteunt de duistere keyboardklanken. Een subliem klankdecor voor Adriana Martinez om haar teksten over te verspreiden. Een mooi samenspel tussen rust en krachtige zang. Deze dramatiek bouwt ze door steeds fellere stemverheffing volledig uit. De harde retro beats laten de mengpaneel wijzers in Code Rood vlammen. De toekomst is aan het balanceren, en houdt zich nog amper staande. Deer zal er alles aan doen om deze dat laatste zetje richting afgrond te geven. De afwisseling tussen melodieuze stampende industriële geluiden met meer aardse vocalen geven Deaf een andere koerswijziging mee. De veelzijdigheid van Adriana Martinez openbaart zich in toegankelijke hogere uithalen, zonder de overstap naar de gevestigde orde te maken.

Dat ze met het uitbuiten van hun emoties Trent Reznor van Nine Inch Nails als grote voorbeeld zien, mag duidelijk zijn. Maar door de vrouwelijke draagkracht krijg je een totaal andere beleving. Mannen switchen meestal tussen harde en zachte passages, vrouwen bezitten juist meer laagtes en dieptes. Het is een kwestie van zich open stellen, de ongeremdheid daarin zorgt voor totaal andere kijk op de vernietigende wereldproblematiek. De beats krijgen door de aanwezigheid van pianotoetsen keur, waardoor er een meer organisch geheel ontstaat. Met gemak maken ze de overstap naar orkestrale filmische triphop passages, waarin de vocalen de bindende factor zijn. De temperamentvolle Zuid Amerikaanse achtergrond wil in die bandbeleving wel helpen.

Toch wil het vervormen tot een computer gestuurd Biting A Spectrum geheel in het voordeel werken. Het futuristische karakter schakelt probleemloos in de angstige frustrerende vocalen over, waardoor ze het gevecht met een digitale toekomst treffend projecteren. Dead Souls ademt nog het meeste de jaren tachtig spirit uit. Principieel is er weinig veranderd. Was toen het dunner worden van de ozonlaag door de vervuilende gassen en zure regen een hot item, op dezelfde plek kan je nu de plastic soep plaatsen die de oceanen verteerd. Of zelfs dichter bij huis, de aardbevingen in Groningen veroorzaakt door de jarenlange gaswinning. De invloed van wereldleiders met de dreiging van oorlogen is vrijwel identiek met vroeger, daarbij is er de afgelopen 35 jaar bar weinig veranderd. Al met al, een overdonderend debuut van deze nieuwe lichting doemdenkers.