×

Artikel

29 mei 2015

De onweerstaanbare aantrekkingskracht van The Replacements (part 1)

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Twintone

Met het verschijnen van de 8 albums tellende boxset The Complete Studio Albums 1981 – 1990 is het gehele oeuvre van The Replacements voorbeeldig vastgelegd. Een mooi moment om de band, die momenteel bezig is met een wereldwijde reünie-tour, even goed in de spotlights te zetten ook en terug te grijpen naar het heerlijk weerbarstige muziek die de band uit Minneapolis maakte. De band speelt zaterdag 30 mei in het hoofdstedelijke Paradiso.

The Replacements werd in 1979 opgericht in Minneapolis, Minnesota door Paul Westerberg (zang), Bob Stinson (gitaar), broer Tommy Stinson (bas) en drummer Chris Mars (drums). De band was een voortvloeisel uit de band Dogbreath, opgericht door de broers Stinson en Mars die instrumentale covers van Ted Nugent, Yes en Aerosmith speelden. Toen Westerberg de band hoorde spelen in het huis van de Stinson’s stapte hij op de mannen af en maakte duidelijk dat hij de zanger wilde worden. De muziek die de mannen met Dogbreath speelden veranderde met de komst van Westerberg en het ontdekken van de New Yorkse en vervolgens Britse punkexplosie, snel. Na bij een optreden onder de nieuwe naam The Impediments dronken de zaal uitgeschopt te zijn, veranderde de jonge mannen hun bandnaam naar The Replacements.

Tommy AirVanaf het allereerst moment was duidelijk dat The Replacements een super gedreven band was die de exact juiste en rafelige mix van punkrock en rootrock had gevonden. Met de rauwe stem en bravoure van Westerberg als energieke schakel. Getekend door het uit Minneapolis afkomstige Twin Tone Records was de bedoeling eerst alleen een single te maken, geweest maar Westerberg schreef gelijk maar een heel album aan songs. Dat de band daarin de exact juiste en originele sound had werd met het verschijnen van hun debuut Sorry Ma, Forgot To Take Out The Trash in 1981 duidelijk. Het was een album vol, snelle, gedreven songs die met hun no nonsens-teksten puur vanuit de energie overtuigden. Dat kon al net zo gezegd worden van het album Stink! wat een jaar later met maar acht songs eigenlijk als EP uitgebracht, al net zo overdonderde.

Met het ‘echte’ tweede album Hootenanny werden de muzikale bakens van de band voorzichtig omgezet. In de in verschillende sessies door Westerberg geschreven songs sijpelde steeds meer blues, country en rockabilly door. De super rafelig klinkende songs kennen die onmiskenbare punk-attitude maar in songs als Willpower is al een flink andere band te horen. Ook het geheel door Westerberg gespeelde Within Your Reach (later nog prominent gebruikt in de Cameron Crowe film Say Anything) is van een geheel andere orde. De grote misleider is natuurlijk openingstrack/titeltrack Hootenanny, een spontane studiosessies waarbij Westerberg en Mars instrumenten omruilden en Westerberg maar Hootenanny bleef roepen. Fijne openingstrack bedachten ze later. De band speelde vervolgens een dikke tour door de States, waaronder een 8tal als het net doorgebroken R.E.M., maar deze bleek niet erg succesvol en aan het einde van de tour wilde de meeste bandleden er eigenlijk mee stoppen.

Een nieuwe weg werd dus ingeslagen voor het daarop volgende album Let It Be. Nadat ze in eerste instantie R.E.M.’s Peter Buck als producer benaderd hadden maar nog te weinig goede songs hadden en dus de studio niet in konden, besloten ze huiswaarts te keren en namen Let It Be uiteindelijk maar zelf op met de hulp van Twin Tone baas Peter Jesperson en Steve Fjelstad. Het album, vooral in spel iets relaxter van toon, bleek uiteindelijk het album waar ze hun echte legendarische vorm vonden. Meer gefocust op het schrijven van echt goede songs en deze ook nog eens met veel klasse spelen en opnemen had voordien niet echt tot de kerntaken behoord. Aan de energie, spontaniteit en plezier van de albums daarvoor werden op het geweldige Let It Be emotie en klasse toegevoegd. Eindelijk bewees Westerberg ook met teksten, die op Let It Be vrijwel volledig over coming-of-age thema’s gaan, zijn grote componeertalenten. Met meer diversiteit in instrumenten (piano, twaalf-snarige gitaar en mandoline) kregen de sterke songs net die extra diepte en kracht. Van de heerlijk jengelende gitaar van Peter Buck op I Will Dare tot de met pianoklanken voorziene Androgynous tot aan een briljante en intense punkrock song als Unsatisfied was Let It Be het allereerste geheel overtuigende album van The Replacements. En gelijk maar ook een van de allerbeste punkrock albums van de jaren 80.

(Dit is deel 1 van De onweerstaanbare aantrekkingskracht van The Replacements. Volgende week volgt deel 2).

The Replacements – The Complete Studio Albums 1981 – 1990:

  • Sorry Ma, Forgot To Take Out The Trash
  • Stink
  • Hottenanny
  • Let It Be
  • Tim
  • Pleased To Meet Me
  • Don’t Tell A Soul
  • All Shook Down