In 2012 debuteerde het Londense Desert Ships met Doll Skin Flag, om in 2014 met de Skyliner EP te komen. Geestverruimende muziek, psychedelische pop/rock, geworteld in de jaren zestig en zeventig. Bijna negen jaar later is het dan eindelijk tijd voor album nummer twee: Eastern Flow. De plaat zal op 1 maart verschijnen. Written in Music sprak met zanger/gitarist Michael Buckley.

WiM: Eastern Flow is jullie tweede album, zeven jaar na het debuut. Vertel eens iets over het opnameproces en de interessante locaties…
We hebben de meerderheid van het materiaal opgenomen in de Abbey Road Studio’s in Londen en de Mikrokosm Studio in Lyon. Dat was een heel mooie ervaring. In de Abbey Road werkten we in dé Studio 2. Maar als je opnamesessie doet van 10, 11 uur dan heb je eigenlijk geen tijd om te stoppen en die historie allemaal in je op te nemen. De engineers zijn doorgaans meer geïmponeerd, haha. We zijn heel blij hoe het album uiteindelijk is geworden.

Ja, we hebben 11 maanden aan de plaat gewerkt maar niet iedere dag natuurlijk. We zijn toch een DIY- band zonder label, met beperkte financiën. Uiteindelijk hebben we per song niet te lang gewerkt, je wilt het moment vangen en niet te veel sleutelen. Later hebben we in diverse takes nog wel overdubs gedaan, bijvoorbeeld toen ik in het buitenland was, in Berlijn en Florence.

WiM: De plaat ademt muziekgeschiedenis… De sixties maar ook psychedelische rock en krautrock uit de jaren zeventig en de indie van eind jaren tachtig, begin jaren negentig.
We wilden er weer een echte melting pot van maken qua stijlen, we hadden zóveel geluisterd de periode ervoor. Belangrijke platen zijn sowieso: David Crosby – If I Could Only Remember My Name, The Byrds – Fifth Dimension en de Beach Boys – Pet Sounds. We houden erg van die reverb, die chambers, dat warme, analoge geluid. Ik kocht muziek van Jean Claude Vannier, die de strijkers op Histoire de Melody Nelson van Serge Gainsbourg heeft gedaan. Met Jules (Buckley, broer van Michael en bekend van Heritage Orchestra en Metropole Orkest!) erbij konden we die sfeer in de muziek krijgen. Maar goed, de plaat is niet gemaakt om ergens op te lijken in het bijzonder, dit was gewoon het natuurlijke resultaat.

WiM: Hoe verhoudt Eastern Flow zich tot zijn voorgangers Doll Skin Flag en (de ep) Skyliner?
Deze plaat is beter en meer compleet dan het voorgaande werk. We hebben de tracks gekozen die het best werkten als collectie, als flow. We hebben daar heel veel aandacht aan besteed. Idle Daze bijvoorbeeld, moest de single en opener worden, die had die bepaalde dwingendheid. Spacey, dat moest het einde worden, daar was iedereen het over eens. Net als op Skyliner (het nummer Ausgang) een echte finale. Ha, we houden van die tracks! Spacey, met die Gainsbourg-strijkers en niet de voorspelbare gitaar- of orgelsolo aan het eind maar een saxofoon. Bij dat soort tracks volgen we gewoon ons instinct.

WiM: Laten we nog even wat nummers bij de kop pakken die volgens mij wel een mooi beeld geven van waar Eastern Flow voor staat… Cloudy Skies brengt psychedelische rock en klassieke sferen samen…
Die is lastig live, want langzaam. Ik ga er echter steeds meer van houden. Mooie strijkers in de ‘middle eight’.

WiM: Ignite Me brengt pop en acid/psychedelica samen. En Organ Drones is lekker zweverig.
Ignite is donkerder qua tekst, ik was geërgerd toe ik die song schreef, denk ik. Het is wat sinister maar toch ook pakkend. Organ Drones is dromerig en spacey. Dat was de laatste die we schreven. Heel blij mee. Veel loops en erg hypnotiserend. Een verhaal over iemand die vastloopt, die schipbreuk lijdt, de loops doen me denken aan het komen en gaan van de golven.

WiM: Op Passing Ships zijn de vocalen ineens weer meer upfront en toegankelijk en de melodieën opvallend mooi. Het is een beetje een vreemde eend in de bijt zonder verder uit de toon te vallen…
Deze is qua vocals inderdaad wat explicieter. Die heb ik op de akoestische gitaar geschreven, een wat traditionelere aanpak. Er is wel een gek tussenstuk. Het blijft natuurlijk wel Studio 2…

WiM: Mark Gardener van Ride heeft de plaat weer gemixt. Hoe zijn jullie destijds met hem in contact gekomen?
Ik kende hem via een gezamenlijke vriend, we konden goed met elkaar opschieten. Toen Mark zei dat hij een studio aan het inrichten was hebben we wat nummers opgestuurd en dat viel goed. We hebben sindsdien samengewerkt op al onze platen.

WiM: Eastern Flow is in ieder geval een waar luisteravontuur, een plaat waar nog veel op te ontdekken valt, zeker als je met goede apparatuur luistert.
Ja, deze plaat komt veel beter tot zijn recht met goede apparatuur. Dat is natuurlijk veel beter dan streamen!