De Kift rammelt voort met een sterk anarchopunkgeluid, dat door de vaandeldragers The Ex, Balthasar Gerards Kommando en Svätsox beïnvloed is. Die laatste band heeft tevens boegbeeld Ferry Heijne in de gelederen. Vanuit de gekraakte voormalige directeurswoning van een papierfabriek in Wormer, Villa Zuid, broeden The Ex en Svätsox leden op hun creatieve uitwerpselen waarmee ze het jonge anarchistische publiek besmetten tot uiting van onvrede tegen de kapitalistische maatschappij en deze tot daden aanzetten. Nadat The Ex zich steeds meer op de hoofdstad Amsterdam gaat richten, blijft Ferry Heijne trouw aan zijn Zaanse geboortegrond. In 1987 richt hij De Kift op, waarvan twee jaar later het rauwe Yverzucht verschijnt.

Met de van Rondos en The Ex afkomstige creatief kunstenaar Wim ter Weele en zijn kenmerkende dravende drumspel, schreeuwlelijk Maarten Oudshoorn die zijn teksten over het publiek heen spuugt en de strak over de bassnaren heen wandelende Jacco Butter vormen ze de basiseenheid. Ferry richt zich voornamelijk nog op het gitaarspel. Sporadisch haalt hij de trompet te voorschijn en eist nog niet de rol van theatrale frontman op. Voordat het debuut het licht ziet brengen ze een jaar eerder al een single uit die hun bandnaam draagt. Alleen Nat & Stinkend Stroo zal de release van Yverzucht halen. De Dag en Haat vallen uiteindelijk af. Nat & Stinkend Stroo is nog echt een klassieke punksong, met het schelle gitaargeluid en dreigende opzwepende drums. Maarten Oudshoorn bewijst een bovengemiddelde punkzanger te zijn, waarbij de logica in zijn voordracht duidelijk hoorbaar is. De Kift brengt verstaanbaar de boodschap over; iets waar ze gedurende hun carrière standvastig achter blijven staan. Al schetsen ze in het vervolg een minder negatief beeld, de teksten op Yverzucht sluiten perfect op de idealen van de anarchistische beweging aan. De Kift richt zich met licht communistische verwijzingen tegen de decadente teleurgang van het Westen.

Code het alfabet ramt er hard op los. Hier vullen de later oh zo belangrijke blazers het ruimtelijk speelveld al in, en zijn ze actief als punk verlengstuk. Swingend voegen ze net als bij de skabeweging er een extra dimensie aan toe. Toch is de band nog een flinke stap van het latere fanfaregeluid verwijderd. Het zaadje is geplant, en het ontkiemingsproces wordt in gang gezet. De onstuitbare energie vormt het belangrijkste terugkerende basiselement. Het tegenstrijdige geklooi in Vlijt is de voorbode van wat er nog zal volgen. Op Staal op staal hoor je voor de eerste keer de latere ingeslagen richting duidelijk terug. Een herhalende drum en bas groove met daaroverheen al de fanfareklanken en het krassend gitaarspel van Ferry Heijne. Doordat hij zich nog niet op de zang hoeft te concentreren krijgt hij alle ruimte om zijn muzikale verleden te exposeren.

De vervolgens totaal uit het zicht verdwenen Jacco Butter mag met zijn trillend basloopje Blind naar zich toetrekken. Het enigszins ontstemde gitaargeweld geeft hierbij tegengas. De gemeende boosheid van de zanger krijgt in zijn krachtige uithalen vorm. Sokke met gaten is vervreemdend, met op de achtergrond het krolse aanwezige blaaswerk als gapende, vervelende toeschouwers. De muzikale pamfletten die Dwars bewoorden gaan ondersteund door de psychobilly naar de oerkern van het punkverleden terug. Ook het rammelende snelle Ademnood ligt geheel in de verlenging van de voorganger, met vurige verlangens naar eerdere punkidealen waar zware legerkistjes in een een-twee-drie tempo het ritme aangeven.

Bokke ze neer is waarschijnlijk wel de bekendste Yverzucht track. Met duistere fanfareklanken van een orkest dat voor de duivel speelt is dit de absolute voorbode van het latere zo kenmerkende geluid. Alsof ze na de ochtendmis flink in de plaatselijke kroeg doorzakken om vervolgens grimmig aan de wekelijkse verplichtingen te voldoen. Een huilende trompet begeleidt het zootje ongeregeld naar de rand van de afgrond. Wat moet er in de hoofden van de bandleden omgaan toen ze het nummer voltooid hadden? Hebben ze het besef dat dit een bloeiende periode van alweer dertig jaar oplevert? De totale gekte van de Hollandse Adrenaline overdosis salsa geeft die onverschillige schijt aan de wereld mentaliteit nogmaals weer. Hiermee bewijst De Kift dat je in het koude Nederland ook exotische nummers kan maken. Maar dan wel lomp, snel en goudeerlijk.

Op (Hartstikke) gek werken ze vanuit akoestische gejam naar overspannen gefreak toe. Opvallend zijn het hier de geschoolde blazers die gearrangeerd een vet tussenstuk verzorgen. Met een heuse tornado aan percussie-instrumenten waait De passie van de slager tegen alle windrichtingen in. Boven deze oorverdovende explosies ratelt Maarten Oudshoorn in volle vertrouwen met zijn gemeende voordracht door terwijl slager Wim ter Weele hem alle hoeken van de studio laat zien. Het griezelige (Hou je) oren (open) intro overstijgt het punkverleden. Doordreunende baspartijen krijgen hierbij ondersteuning van gitaar en blazers, en werken tot een spannende climax toe. Dit korte hoorspel is een treffend eindstuk. Yverzucht is vanwege het zoekende karakter misschien wel de veelzijdigste plaat van De Kift, al klinkt deze ook het meest gedateerd. De noodgedwongen groei die ze na het wegvallen van de leadzanger ondergaan, heeft het kenmerkende geluid tot gevolg.