Het Engelse Lanterns On The Lake bracht onlangs hun derde album uit op Bella Union. Beings kon rekenen op uitstekende kritieken en wordt alom gezien als het beste album van de band tot dusver. Written in Music sprak met zangeres Hazel Wilde aan de vooravond van de Britse tournee.

WiM: Beings wordt overal goed ontvangen, zo te zien.
Ja, we waren overweldigd. Eigenlijk werden de vorige albums ook allebei goed ontvangen maar deze heeft toch de beste reacties gekregen.

WiM: De plaat klinkt niet alleen goed, het geluid is ook heel ‘rijk’. Kunnen jullie je muziek makkelijk vertalen naar het podium?
Ja hoor, dat lukt wel. We hebben de songs bij de opnamen ook als band gespeeld. Het is wel zo dat de setlist nu in theorie drie albums en nog wat ep’s omvat. Het is wel altijd weer een klus om de beste setlist samen te stellen. Je hebt eigenlijk nooit de perfecte lijst. Net als je denkt ‘nu hebben we echt een volledige en uitgebalanceerde set’ dan komt er iemand na afloop die zegt: ‘te gek optreden, maar ik miste net dat nummer’.

WiM: Jullie gitarist Paul Gregory speelt een grote rol bij het opnemen en mixen. Is dat lekker, zo zonder externe producer?
Ja, Paul heeft zich steeds verder ontwikkeld. Als je in eigen kring opneemt kun je creatiever zijn. Die vrijheid is heel belangrijk. Het gevaar is wel dat je te gefixeerd raakt. We hebben ooit twee weken over een klein stukje van een song gedaan. Wat gezonde externe druk is dan wel beter. Wat we verdienen stoppen we terug in de band. Van de eerste ep kochten we meer microfoons. Van de tweede een laptop. Met iedere release stoppen we weer geld in de band.

WiM: Jullie spelen eerst in Groot-Brittannië en komen volgend jaar naar Europa, waaronder Amsterdam.
Ja, daar kijk ik erg naar uit. Mijn ouders woonden ooit in Amsterdam. Ze gingen vaak bands kijken in Paradiso toen. Geweldig om daar nu zelf te kunnen staan. We gaan ook naar Duitsland, Denemarken, België, Zwitserland en meer landen… Voor Newcastle, onze thuisstad, wilden we iets anders, iets speciaals doen en spelen we met een orkest. Iemand binnen het Northern Sinfonia kreeg ons album in handen en zo is het begonnen. Het is wel even wat anders! Die orkestleden zijn allemaal goed getraind maar kunnen aan de andere kant alleen maar van papier werken. Bij ons is dat andersom, het zijn twee werelden. Wij willen live nog wel eens wat veranderen, zijn houden juist vast aan rigide structuren. Fiona Brice heeft de arrangementen gedaan, net als bij John Grant toen hij met het Sinfonia speelde.

WiM: Hoe is het om live te spelen tegenwoordig? Er zijn wel veel festivals maar kun je daarbuiten nog iets van de grond krijgen?
Er zijn inderdaad wel erg veel festivals. In de zomer soms wel een paar per week. Dat gaat wel erg ver. Die gesponsorde evenementen zijn ook niet leuk om te spelen. Het publiek komt daar meer voor een weekendje weg dan voor de bands. Aan de andere kant: festivals betalen wel beter en dat houdt je als band wel op de been.

WiM: Zie je jullie als een albumband?
Wij zijn absoluut een albumband. We schrijven nooit singles. Vaak vragen we advies aan anderen over wat de single zou moeten worden. Trouwens, veel mensen luisteren amper nog naar albums. Ze kiezen wat nummers uit en zetten het in een playlist en dat is dan weer een mix van van alles. Dat staat haaks op wat wij doen eigenlijk.

WiM: Bella Union lijkt een heel geschikt label voor jullie.
Het was voor ons het ideale label om mee te gaan werken. We zijn een albumband en houden van de muziek die Bella Union uitbrengt. Ik ben een grote fan van Explosions In The Sky. Bella Union doet het goed maar het is nog steeds een klein team. We kennen iedereen. Dat voelt goed.

WiM: Zijn er bands waar jullie je momenteel verwant mee voelen?
Wij zijn altijd nogal op onszelf geweest. Dat was al zo toen we nog onbekend waren en net actief werden in Newcastle. Ik heb wel bewondering voor een band als The National. Die zijn hun eigen koers blijven varen, ook toen ze nog niet bekend waren. Radiohead heeft ook hun eigen, unieke pad gevolgd. Ze veranderden van koers als gitaarband, dat was heel moedig.

WiM: Wat zijn de plannen voor de langere termijn of heb je die helemaal niet?
Ik ga stap voor stap. Als band bekijken we het jaar voor jaar. Na het tweede album dacht ik dat het weleens de laatste zou kunnen zijn. Twee bandleden waren vertrokken; eentje had een echte baan nodig vanwege de kinderen, de ander had wat gezondheidsproblemen en dan kun je niet toeren. Ik was wel trots op die tweede plaat maar heb er geen goede herinneringen aan. Heb ‘m ook niet meer teruggeluisterd. Ja, we spelen er live wel nummers van maar dat is dan toch weer anders. Maar wat de toekomst betreft: ik wil niet alleen maar muziek maken omdat dat nu eenmaal is wat je doet. Op die manier hoeft het niet van mij. Ik wil gewoon een catalogus opbouwen waar we trots op kunnen zijn.

WiM: Veel succes met de tournee.
Dank je! We beginnen in Cardiff en eindigen in Glasgow, dat is niet zover van ons eigen Newcastle. Dan doen we in februari het optreden met het Sinfonia en daarna naar Europa. Het is altijd geweldig in het buitenland. Je schrijft je songs nooit met anderen in je achterhoofd en dan hoor je bijvoorbeeld in Berlijn dat iemand je album heel goed vindt of een favoriete song heeft. Dat blijft heel bijzonder.