Noem het lo-fi, noem het indie, noem het prikkeldraadpop. Noem het een stelletje slackers. Feit is dat Pavement in de jaren negentig een verademing was tussen de vele matige grunge-adepten en naargeestige nu-metalcombo’s die, vanuit Amerika, Europa bestookten. Natuurlijk, er kwamen nog steeds goede platen uit Amerika (en Engeland). Maar rond 1993 was het overzeese popmuziekklimaat niet bijzonder verheffend. Slechts weinige bands hadden de dwarse, ontspannen en achteloze pop appeal van Pavement. Sebadoh was vergelijkbaar, maar wispelturiger en de vele honderden lo-fi miniatuurtjes van Guided By Voices brachten luistergenot maar strooiden ook zand in de ogen. Het oeuvre van die band was wel erg omvangrijk en dus lastig te behappen. Nee, Pavement was toch wel de leukste, én beste, in hun ‘genre’.

De band wordt eind jaren tachtig opgericht door Stephen Malkmus en Scott ‘Spiral Stairs’ Kannberg in Stockton, Californië. Het tweetal luistert naar The Fall, Swell Maps en Echo & The Bunnymen, om maar een paar van hun Britse helden te noemen en rommelt met gitaren, effectpedalen, keyboards en tapes. In de studio van de al wat oudere drummer Gary Young knutselen de heren voor duizend dollar een plaat in elkaar die onder de naam Pavement als Slay Tracks (1933-1969) wordt uitgebracht, op het eigen labeltje Treble Kicker. Zonder het te weten legt de groep een basis voor de latere lo-fi-golf in Amerika.

Via een aantal singles op het label Drag City (waaronder Summer Babe) en diverse optredens (met drummers Bob Nastanovich en Gary Young) bouwt Pavement een aardige undergroundstatus op. Slay Tracks blijft bovendien ook lekker verkopen. Omdat Drag City nog geen cd’s uitbrengt begin jaren negentig gaat Pavement met Matador en Big Cat in zee. De heren brengen in 1992 hun eerste elpee uit: Slanted And Enchanted. De plaat is een mix van noisy pop en gecontroleerde gekte en groeit terecht uit tot een indieklassieker. Uiteindelijk zal de plaat meer dan 200.000 keer over de toonbank gaan.

Drummer Gary Young blijkt echter een ongeleid projectiel en gedraagt zich steeds vreemder: tijdens optredens maakt hij handstandjes op het podium en in Duitsland deelt hij voor de deur van de zaal aardappelpuree uit aan het binnenstromende publiek. De portiers laten hem vervolgens niet binnen en de overige bandleden moeten praten als brugman om hem binnen te krijgen. Niet veel later is het exit Young en welkom Steve West. Mark Ibold was al toegetreden als bassist en de definitieve bezetting van Pavement is een feit. In deze samenstelling brengt Pavement een aantal platen uit die tot de beste en meest relevante alternatieve pop van de jaren negentig horen.

In 1994 is er Crooked Rain Crooked Rain, de uitgebalanceerde, ijzersterke tweede plaat met culthitjes als Gold Soundz, Range Life en Cut Your Hair. In 1995 volgt Wowee Zowee. Dit album had Pavement de eredivisie van de indie in moeten katapulteren, al dacht de band daar zelf wellicht anders over. De plaat blijkt te ongrijpbaar om een doorslaand succes te worden. Wowee Zowee kent een paar onnodige songs en zwakkere broeders en had met minder tracks (de vinylversie telt drie plaatkanten) een meer bevredigende plaat opgeleverd. Toch biedt ook dit album gewoon weer veel lekker luistervoer, met hoogtepunten als We Dance, Black Out, Father To A Sister Of Thought, Grounded (later gesampled door Urban Dance Squad) en Grave Architecture.

Halverwege de jaren negentig is Pavement een band die de underground ontstegen is. De Europese festivals zijn al meerdere malen aangedaan – onder meer Reading en Lowlands staan op de palmares – en de platen van Pavement kunnen traditiegetrouw rekenen op goede kritieken.

Op Domino verschijnt in 1997 het relatief milde en radiovriendelijke Brighten The Corners. De interesse in Pavement is inmiddels wat verflauwd maar Brighten The Corners is stiekem gewoon weer een prima plaat, én met een consistenter niveau dan Wowee Zowee. De singles Shady Lane en Stereo doen het ook alleszins redelijk. Zwanenzang Terror Twilight luidt twee jaar later de carrière van Pavement, én de jaren negentig uit. Ook dit laatste album is geen slechte plaat, mede dankzij de drie singles: Major Leagues, Spit On A Stranger en het fijne Carrot Rope.

Tien jaar later wordt Pavement door de progressieve concertorganisatie All Tomorrow’s Parties gevraagd als host van een festival in Minehead, Engeland, in mei 2010. De band mag het programma mee helpen samenstellen. Dit resulteert in een smakelijke line-up met onder meer The Fall, Mission of Burma en natuurlijk Pavement. De band besluit een speciale tournee aan dit optreden in Engeland vast te plakken, een tournee die de heren in mei naar Paradiso brengt. Een uitverkocht Paradiso.

In maart van 2010 is er bovendien (eindelijk) de eerste officiële Pavementverzamelaar: Quarantine The Past.  Een collectie met drieëntwintig nummers die het verhaal van Pavement moeten vertellen. Dat doen ze meer dan aardig. Een collectie met songs als Frontwards, Trigger Cut, Here, Gold Soundz en Range Life kán natuurlijk niet slecht zijn. Het is niet meer dan logisch dat Slanted and Enchanted en Crooked Rain Crooked Rain met ieder vijf nummers hofleverancier zijn. Ook Brighten The Corners levert met vier songs een stevige bijdrage aan dit overzicht. Verder komen er twee songs van de in 1993 verschenen ep Watery Domestic voorbij en drie van de oude ‘verzamelaar’ Westing (By Musket And Sextant), ook uit 1993’. Leuk extra’tje is Unseen Power Of The Picket Fence, een nummer over R.E.M., dat terug te vinden was op de aidsbenefiet-cd No Alternative, eveneens uit 1993.

Het is altijd flauw om bij dit soort albums op omissies te wijzen. Maar daar zijn toch ook hier weer redenen voor aan te dragen: het voor Pavement-begrippen epische Fillmore Jive had niet misstaan, evenals de prettige single uit de nadagen Carrot Rope. En Wowee Zowee komt er met twee nummertjes wel erg karig vanaf. Terror Twilight met één song eveneens, al is dat iets beter te begrijpen. En waar is de onterecht vergeten single Give It A Day uit 1996?

Aan de andere kant: een driedubbele box is nu ook weer niet iets wat je van een no nonsense band als Pavement moet verwachten. Devies: gewoon achter de albums en singles aan gaan, mocht dit de afgelopen vijftien jaar nog niet gebeurd zijn. En ook dit Quarantine the Past kopen, want dat het een ijzersterke verzamelaar is, staat buiten kijf.