Mooie affiche voor de woensdagavond Brussels Jazz. Eerst in Studio 1 het weerbarstige Dans Dans, dan aanvullend in de grote zaal jazzlegende Enrico Rava met zijn band Tribe. Mooie tegengestelde programmering dus!

Dans Dans, wat onwennig in een zaal waar de mensen zitten en waar het geluid gelijk goed is, speelt een erg mooie set voor het dikke uur dat ze krijgen. Hun muziek blijft onbeschrijflijk. Gitarist Bert Dockx omschreef hun muziek ooit als: ‘Het is geen jazz, het is geen rock en het is zeker geen jazzrock’. Goed uitgangspunt, zeker voor muziekliefhebbers en journalisten die perse willen indelen in genres, maar waarom zouden we dat eigenlijk?

Dans Dans maakt muziek met het hart en gebruikt daarbij alles wat ze aan emoties en techniek in zich hebben om tot hun muziek te komen. Het levert in alle gevallen prachtige composities op die live nog meer indruk maken. Bert Dockx is een weldadige gitarist die dan weer vrijwel zonder effecten heerlijke melodieën speelt en soleert dan weer met effecten een weerbarstige breed uitwaaiende sound weet neer te zetten. Frederic Lyenn Jacques weet op zijn bas samen met drummer Steven Cassiers steeds weer een onderlaag binnen de composities aan te brengen die in prominentie een bovenlaag lijkt.

Een uur lijkt veel te kort voor deze band. Hun zo diverse sound, doortrokken van al het moois dat muziek te bieden heeft, hebben we op Written in Music al vaker breeduit beschreven en blijft een volledig in het hart rakende gebeurtenis, elke keer dat we de band zien.

In een prima gevulde grote zaal was het vervolgens de beurt aan de Italiaanse trompet en bugel legende Enrico Rava. Met zijn band Tribe, een altijd sterke mix van nieuw opkomende en reeds gevestigde belangrijke nieuwe Italiaanse jazznamen, had hij wederom een sterke troef in handen. Juist het feit dat de alweer 75-jarige Rava zich steeds weer laat omringen door jonge muzikanten houdt hem soepel en scherp.

Het was in de set in studio 4 vooral trombonist Gianluca Petrella die de aandacht trok. Met zijn hele lichaam gaf hij zijn rake tonen kracht mee en was alleen daarom al een attractie om naar te kijken en zijn spel was van grote klasse. Als de ervaren kracht en leider van de band gaf Rava zijn muzikanten de ruimte hun klasse te tonen. Een ruimte die vooral door Petrella meesterlijk werd ingevuld en waar vooral in het laatste gedeelte van de set ook pianist Giovanni Guida flink gebruik van maakte.

Rava zelf zocht slim zijn eigen momenten uit om zich te profileren als een van de belangrijkste Europese bugelspelers van de afgelopen decennia in jazz. Met rake tonen en rijke melodieën pakte hij het publiek in met erg mooi spel.

Een wederom erg mooie en afwisselende Brussels Jazz avond. Het lijkt maar niet te stoppen hier!

Foto’s: Michel van Rhijn