Ook de laatste dag van Crossing Border 2010 kende een goed gevarieerd en bomvol programma. Met grote bands als The National, The Walkmen, Spoon, Phosphorescent en Local Natives en zangeres Nina Kinert als grootste publiekstrekkers en veel jong talent waaronder het Nederlandse I Am Oak, Twin Sister, Marble Sounds en Jonathan Jeremiah viel er zaterdag weer genoeg te genieten.

We beginnen vandaag met de Belgische band Marble Sounds, dat begon als soloproject van zanger Pieter van Dessel maar uitgroeide tot een complete band. Hun dit jaar uitgebrachte debuutalbum Nice Is Good staat vol zachte wonderschone liedjes maar live in The Royal toont de band aan ook een gezonde dosis gitaargeweld niet te schuwen. Het maakt de songs er des te indrukwekkender door. Op de 3voor12 Stage krijgen we korte, doch zeer krachtige dan wel intieme voorproefjes van bands op Crossing Border voorgeschoteld. Er wordt afgetrapt met de Zweedse zangeres Nina Kinert, die samen met haar celliste een bijzonder fraaie versie van haar hit Beast ten gehore geeft, waarna haar drummer, tevens verloofde, aanschuift voor door drie prachtige nieuwe nummers van haar nieuwe album Red Leader Dream.

Vervolgens proberen we nog een stuk van Phosphorescent mee te pakken in de Buchanan zaal. De vervanger van de band The Duke & The King, met frontman Matthew Houck, maakt sinds 2003 prachtige indie folk en alternatieve countrysongs en overtuigt in een overvolle zaal. Zo vol dat we de band slechts kunnen horen en niet zien, vandaar dat we noodgedwongen even wachten tot The Walkmen hun visitekaartje mag afgeven bij de 3voor12 sessie.  Na het spelen van een nummer bij soundcheck neemt de band verbaasd het applaus in ontvangst. ‘Dit is slechts onze soundcheck hoor’, geeft de enigszins schuchtere Hamilton aan. Maar na tien minuten is het de werkelijk door merg en been gaande stem van zanger Hamilton Leithauser die garant staat voor een even indringend als indrukwekkend kwartier. Daarna gaan we snel door naar Twin Sister in de Paradise zaal, in de nok van de schitterende Koninklijke Schouwburg. Deze enthousiaste band uit Brooklyn verrast het publiek met een speelse set vol dromerige sfeersongs, waarbij de stem van zangeres Andrea Estella bij vlagen doet denken aan een jonge Björk.

Een etage lager duiken we het balkon op van The Royal en zijn we getuige van een indrukwekkende podiumbezetting bij These New Puritans & Orchestra, dat met een zestienkoppig orkest plus een groot koor een uniek optreden neerzet. Helaas levert deze zeldzame combinatie niet altijd het gewenste effect op, te meer door het feit dat de drummer regelmatig het stemgeluid van zanger Jack Barnett overstemt en veel nummers in deze setting blijven steken in goede bedoelingen.

Omdat de rij bij Het Nationale Toneelgebouw, waar Spoon aan het spelen is al exceptionele vormen begint aan te nemen, sprinten wij door naar de Duitse kerk waar Smoke Fairies al bezig is aan een ingetogen en prachtige folkmis. De band rond zangeressen Jessica Davies en Katherine Blamine weet ondanks de technische problemen met de gitaarversterker een bedwelmende set neer te zetten waarbij vooral de fluwelen harmonieuze samenzang hun sterkste punt blijkt. Na dit concert worden we helaas geconfronteerd met de beperkte capaciteit van de zalen ofwel de veel te goede programmering. Degenen die The National of The Walkmen (beiden optredend in Het Nationale Toneelgebouw) willen zien worden geconfronteerd met wachtrijen voor de ingang waar je zelfs in De Efteling niet graag in staat. Het enige verschil met dit pretpark is dat bij Crossing Border geen bordjes bij de rij staan met de bijhorende wachttijden. Zwaar teleurgesteld na de melding van de organisatie dat er echt voorlopig niemand meer bij kan, luidt het advies om een ander concert te gaan bekijken in één van de andere zalen.

Een kwartier voor aanvang van het concert van Nina Kinert zijn we weer in het dak van de Koninklijke Schouwburg aanbeland, bij de Paradise zaal. Ook dit blijkt wederom te laat want ook hier, u raadt het al, een rij tot ver buiten de ingang. Ik troost mij met de gedachte aan haar fraaie 3voor12 set en daal af naar de derde verdieping voor een aantal nummers van zanger/gitarist Jonathan Jeremiah, die samen met een andere gitarist en een trombonespeler een aantal nummers van zijn komende album speelt plus een cover van Massive Attack, Protection. Hij doet mij denken een iets soulvollere kruising tussen James Blunt en James Morrison. Zijn prachtige stemgeluid ten spijt, de nummers stijgen vaak niet boven de middelmaat uit en klinken mij helaas iets te voorzichtig, commercieel en berekenend in de oren. Tot slot pakken we nog een paar nummers mee van de uitstekende band Local Natives. Op Lowlands overtuigden ze dit jaar al en nu in deze intieme setting van deze schouwburg slagen ze er wederom in om de zaal in te pakken met hun prachtige, vaak meerstemmige songs.

Zo krijgt Crossing Border met The National en Local Natives de fantastische uitsmijters die het festival verdient. Nogmaals hulde aan de programmeurs en laten we hopen dat we ook de komende jaren, ondanks de crisisdreiging in de cultuursector, nog van dit soort prachtige festivals kunnen blijven genieten.