×

Recensie

Alternative

10 april 2017

Conor Oberst

Salutations

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Nonsuch

Salutations Conor Oberst Alternative 4.5 Conor Oberst – Salutations Written in Music https://writteninmusic.com

Bij elk nieuw album van Conor Oberst twijfelen we. Gaat het nog écht de moeite zijn? De man die ons ooit kippevel bezorgde bij Bright Eyes (Lua, First Day Of My Life) is de laatste jaren op enkele zijuitstapjes (o.a. Monsters Of Folk) verveld tot een soloartiest. Van Bright Eyes kwam er nog een verzamelalbum (2000-2011), maar de aandacht ging vooral naar zijn nieuw werk (respectievelijk Ruminations en Salutations).

Salutations is een volledig uitgewerkte herneming van voorganger Ruminations en vormt eigenlijk het ander uiterste – zeg gerust de volledig ingekleurde versie. Daar waar de voorganger eerder intiem en rustig was, heerst nu een gezellige drukte vol met toeters en bellen.

Ruminations liet horen dat Oberst volledig solo zijn ding wilde doen. Vrijwel naakte, spaarzame liedjes die de songschrijver ongetwijfeld aan de lopende band uit zijn mouw schudt. Een enkele akoestische gitaar, een piano, mondharmonica en songs die de focus meer dan ooit verlegden naar het verhalende, wat te merken was aan de soms weinig verhullende teksten die geschreven werden tijdens een winter in Omaha. Die vertelden onder meer over de cyste die hem tijdlang kwelde. Ook ging hij aan de slag met thema’s als ziekte, dood en verval. Ruminations liet een donkere Oberst horen die een ander geluid uitprobeerde dan het in 2014 verschenen Upside Down Mountain.

Wat een contrast met Salutations, waarvan de hoes Oberst liggend in een zwembad toont. Op de voorkant ligt Oberst nog plat, op de achterkant moeten enkele gasten hem tot leven wekken.

Samen met de hulp van Fleet Foxes en sterdrummer Jim Keltner doet Oberst met zeven nieuwe songs er nog een stevige scheut bovenop (maar liefst zeventien songs als totaal), waardoor het album de lengte heeft van een dubbelalbum. Dat op zich is geen bezwaar, want dit album verschilt vooral in de manier waarop hij zijn rauwe, op akoestische leest geschoeide songs inkleurt en de manier waarop hij ze brengt.

Je zou haast kunnen stellen dat het door Oberst en Keltner geproduceerde Salutations zijn meest soulvolle plaat is, rijk en warm aan geluid. Als album echoot het Dylans’ Blonde On Blonde wat, zowel in lengte als in rijkheid aan inhoud en vorm. Een beetje alsof hij zich bewust is dat de inhoud sterk genoeg staat om er met een full band aan de slag mee te gaan. Het leidt tot een koortsig album waarin hij afscheid neemt van het troubadourschap en veeleer heil zoekt in het vaak heerlijke samenspel. Je voelt immers zo aan dat Oberst, vol van vertrouwen, zich gewéldig heeft geamuseerd met dit album, tot en met die doodernstige cover (pun intended) toe.

Het resultaat is een nieuw facet van Oberst, die niet alleen solo, akoestisch en intiem uit de voeten kan maar deze keer voluit gaat voor een groepsalbum. Oberst en band (o.a. The Felice Bros) leggen hun hele ziel en zaligheid in het avontuur – ze nemen haast een wilde duik in dat Ruminations materiaal – en dat hoor je volop, het meest van al nog in de sierlijke arrangementen.

Een klein stapje in de met accordeon, viool en backing vocals opgetuigde opener Too Late To Fixate, een van de nieuwe songs, en je voelt aan dat er een uitgebreide band aan het werk is. Het nummer is haast een van warmte vergeven meezinger waarin het beste van folk en country huizen. Ook tekstueel klinkt het meteen erg vertrouwd, van de openingszin “tried some bad medication sitting up in the dark” tot de vraag “is it too late to fixate”.

Oberst is nog jong, maar je voelt aan dat hij naar de grote jongens als Dylan en Neil Young opkijkt. Niet toevallig zien we hem in de hoesnota’s ook ene Elliott Roberts bedanken, al jaar en dag een vertrouweling van de Canadese bard. En ook visueel zijn er opvallende gelijkenissen: losse haren, licht baardje, zonnebril, harmonica, piano of gitaar. En een handvol vaak erg aandoenlijke songs die uit zijn unieke pen komen.

Meer zelfs : het lijkt er sterk op dat hij zijn Ruminations songmateriaal deze keer binnenstebuiten keert. De intimiteit en spaarzame kaalheid van Ruminations maakt plaats voor een eerder extraverte, bombastischere, meer volle sound. Een aantal zaken blijven echter wel dezelfde: neem de humor bijvoorbeeld. Nog geen nummer ver en Oberst kan het niet laten om er drugsgoeroe Timothy Leary en zelfs de Dalai Lama bij te betrekken. En ook thematisch voert Salutations ons niet al te ver weg. Zo is er de kritiek op de hele celebritycultuur (A Little Uncanny bijvoorbeeld), het fysieke ongemak (Tachycardia, Counting Sheep) of een zeldzame lossere gedachte (Afterthought).

Opmerkelijk is ook de langzame pracht die het album gaandeweg ontvouwt. Verwacht dan ook geen rockalbum, maar veeleer een album dat het moet hebben van precisie en nauwkeurigheid. Her en der komt Oberst ter variatie bijvoorbeeld naar buiten als een crooner, bijvoorbeeld tijdens Rain In The Plough. Die opent een toegang tot nieuwe dingen die hij niet echt eerder uitprobeerde.

Kortom: Salutations is gewoon verschillend. Een heel andere opzet, een heel ander geluid. Niet beter, niet slechter. Maar gewoon: anders. Salutations bewijst dat we het beste van Oberst nog lang niet achter de kiezen hebben. Als hij het uithoudt tenminste… .



  1. Too Late To Fixate
  2. Gossamer Thin
  3. Overdue
  4. Afterthought
  5. Next Of Kin
  6. Napalm
  7. Mamah Bortwick (A Sketch)
  8. Till St Dymphna Kicks Us Out
  9. Barbary Coast (Later)
  10. Tachycardia
  11. Empty Hotel By The Sea
  12. Anytime Soon
  13. Counting Sheep
  14. The Rain Follows The Plow
  15. You All Loved Him Once
  16. A Little Uncanny
  17. Salutations