×

Artikel

25 november 2015

Cocteau Twins

Cocteau Twins: nieuwe wegen en voortdurend succes in 1986-87

Geschreven door: Edwin Hofman

Midden jaren tachtig was Cocteau Twins een van de meest productieve Britse indiebands. Het trio bracht enorm veel uren in de studio door en ook in 1986 bracht de band weer veel muziek uit. In april van dat jaar verscheen Victorialand, een album dat door Robin Guthrie en Liz Fraser was opgenomen maar wel onder de naam Cocteau Twins verscheen. Ook Victorialand werd goed ontvangen en zou, ondanks dat het hier een duo-plaat betrof, door velen als een volwaardige en ook erg sterke Cocteau Twins-release gezien worden.

De bandleden lieten hun creativiteit de vrije loop in 1986. Guthrie en Frazer werkten samen met labelgenoten Dif Juz, een van de favoriete bands van Guthrie. Fraser verleende haar medewerking aan muziek van The Wolfgang Press (ook 4AD) en Felt. Guthrie was bovendien betrokken bij het debuut van labelgenoten A R Kane. Simon Raymonde werkte in de periode dat Victorialand gestalte kreeg mee aan het tweede album van This Mortal Coil, Filigree And Shadow. This Mortal Coil begon een steeds groter aantal muzikanten te omvatten, ook van buiten de 4AD-stal. Een samenwerking die een wat sterker profiel kreeg was de collaboratie met de Amerikaanse componist Harold Budd die uitmondde in het album The Moon And The Melodies, een album dat alle vier de namen van de makers op de hoes kreeg.

Cocteau Twins - Love's Easy TearsIn september verscheen er ‘eindelijk’ weer een Cocteau Twins-plaat die door alle drie de bandleden samen was gemaakt: de ep Love’s Easy Tears. De reputatie van de band, die inmiddels kon wijzen op een forse discografie, was verder gegroeid en ook deze release kon rekenen op de nodige aandacht.

Al in 1985 had Cocteau Twins een internationale distributiedeal getekend met Relativity zodat de groeiende fanschare in de VS bediend kon worden. Dit resulteerde onder meer in de release van de compilatie The Pink Opaque in november 1986. Deze ‘sampler’ bood een mooie selectie Cocteau Twins-tracks uit de jaren 1982-1985.

Lonely Is An EyesoreHet label 4AD was in 1986, 1987 ook drukdoende met het project Lonely Is An Eyesore, dat samen met de grafisch ontwerpers (en vaste partners) van 23 Envelope was opgezet. Dit project behelsde een fraai vormgegeven verzamelalbum waar essentiële 4AD-bands bij elkaar werden verzameld. Naast Dead Can Dance, Clan of Xymox, Throwing Muses, Dif Juz, Colourbox en The Wolfgang Press was natuurlijk ook Cocteau Twins vertegenwoordigd met een track. De song heette Crushed en was opgenomen in dezelfde periode als Love’s Easy Tears. Crushed bleek in 1987 een bijzonder aangename verrassing die terecht aan het vinyl was toevertrouwd: prachtige, klimmende gitaarlijnen, Fraser op haar best en Simon Raymonde die voor de gelegenheid ook achter de piano had plaatsgenomen. Een favoriet onder fans, werd Crushed later opgenomen in de setlist voor de Heaven Or Las Vegas-tournee van begin jaren negentig.

Written in Music sprak met Cocteau Twins-bassist/multi-instrumentalist Simon Raymonde over de periode rond Victorialand.

Cocteau Twins - VictorialandWiM: In 1986 maakten Robin en Liz samen Victorialand en werkten jullie ook samen met Harold Budd op The Moon And The Melodies.
Victorialand had wellicht niet onder de naam Cocteau Twins uitgebracht hoeven worden. Maar het voelde voor mij hooguit 5 minuten vreemd aan. Misschien wilden Rob en Liz gewoon iets romantisch doen, dacht ik. Uiteindelijk vond ik het te gek dat ze die plaat maakten. Ik was zelf ook bezig met het album van This Mortal Coil toen. Het werken met Harold Budd was gewoon heel prettig. Een luchtige, vlotte samenwerking van 2 weken met een sympathieke vent. We hadden net een kleine studio ingericht in Noord-Londen waar we lekker konden experimenteren. Maar goed, al met al vormen deze twee platen natuurlijk geen groot deel van mijn leven.

WiM: Waren de jaren tachtig binnen de Cocteau Twins voor jou een prettige tijd of juist niet? Was er spanning nodig om tot goede muziek te komen of juist niet?
Als ik terugkijk… er ontstonden toch veel spanningen met het label. We overleefden door onszelf af te sluiten. We wilden buiten de business blijven. Daarom staken we ook zo veel geld in onze spullen. We leefden bijna in de studio in sommige fases. Vanaf 1985 kwam de VS in beeld en dat opende nieuwe wegen voor ons. We hebben trouwens ook vaak heftig gefeest. Er werd in de jaren tachtig veel met drugs geëxperimenteerd. Dat experimenteren met van alles is tegenwoordig toch een stuk minder, het is allemaal wat meer ‘middle class’ geworden in de muziek. Ik denk inderdaad dat voor ons gold: hoe meer onrust en spanning, hoe verzachtender en helender de muziek werd. Dus geen agressieve herrie. Waarschijnlijk iets uit het onderbewustzijn…  Toen ik er later op terugkeek was dat toch fascinerend. Ook om te proberen via de muziek na te gaan wat Liz allemaal voor zichzelf had gehouden…