1987 en 1988 stonden voor Cocteau Twins grotendeels in het teken van het inrichten en gebruiken van hun eerste volwaardige studio in Londen. De band tekende bovendien een internationale deal met Capitol Records, iets wat hier en daar de wenkbrauwen deed fronsen. De bandleden benadrukten echter dat Cocteau Twins niet wezenlijk was veranderd en dat men het creatieve proces niet uit handen zouden geven. Met de steun van een groter label was de band in ieder geval wel in staat meer geld in de opnamen van de muziek en ook video’s te steken.

Blue Bell Knoll, met zijn grotere instrumentarium, kleurige gelaagdheid en indrukwekkende vocalen, klonk dan ook net even beter dan veel van de voorgaande releases, al misten een aantal recensenten en fans van het eerste uur scherpe randjes en spanning. Daar stonden ook de nodige enthousiaste reacties tegenover. De singles Carolyn’s Fingers en Cico Buff waren bovendien weer bijzonder sterk zodat Cocteau Twins eind jaren tachtig ook nog fier overeind stond. En de fans in de VS werden sinds de deals met Capitol (en eerder al Relativity) een stuk beter bediend, ook niet onbelangrijk. De band deed overigens weinig aan promotie van Blue Bell Knoll en er volgde ook geen tournee. Veel invloed had deze beslissing overigens niet op de verkoop van het album want binnen een week stond de plaat op de veertiende plaats van de Britse albumlijst.

Written in Music sprak met Cocteau Twins bassist/multi-instrumentalist Simon Raymonde over de periode rond Blue Bell Knoll.

WiM: De studio leek toch jullie echte domein. Jullie konden het je ook veroorloven niet altijd op tournee te gaan na een release leek wel.
We staken al ons geld in apparatuur. Robin en ik waren geen geweldig technische muzikanten. Het draaide bij ons altijd om het geluid. Ons songschrijven was voor een groot deel geïnspireerd door onze apparatuur en de mogelijkheden en beperkingen die dat meebracht. Je leerde creatief te zijn. Er was geen druk om altijd te toeren. Toen Blue Bell Knoll uitkwam in 1988 hebben we niet getoerd. Daar keek men wel van op. Ik ben eigenlijk vergeten waarom we toen niet op tournee gingen. Ik denk dat we nog niet klaar waren om die nummers live te kunnen spelen. Uiteindelijk waren we wel klaar met dat niet-live-spelen en hebben we toch nog shows gedaan.

WiM: Het muzikale klimaat was rond 1987/1988 niet bepaald gunstig, met al die Stock, Aitken en Waterman-producties overal. Jullie moeten veel afstand hebben gevoeld. Zag je bands als House of Love, Stone Roses, The Smiths en Felt als een hoopgevend tegenwicht, als medestanders?
Nee, niet echt. Wij werkten gewoon echt geïsoleerd en waren niet bezig met het geluid van andere bands. Daarom klonken wij waarschijnlijk ook zo anders, zeker vanaf 1985, toen we een écht eigen geluid hadden. Hitparades zijn bovendien altijd aan mij voorbij gegaan. Ik ken gewoon geen hits. We waren trouwens wel al langere tijd bevriend met Jesus & Mary Chain, Felt en natuurlijk Dif Juz. En later raakten we bevriend met Guy Chadwick (House of Love) en My Bloody Valentine. Voor ons was 1988 juist het begin van een nieuwe periode, een nieuw geluid, een eigen studio. De start van een goede periode.