Clipping is een uit drie leden bestaande rapgroep afkomstig uitLos Angeles. Afzonderlijk hebben ze al meerdere projecten op hun naam staan; Daveed Diggs heeft een solocarrière, Rale is het noise-project van William Hutson en Jonathan Snipes zat in het experimentele popduo Captain Ahab. Hutson en Snipes maakten vorig jaar bovendien nog de soundtrack voor Room 237, een documentaire over complottheorietjes in Stanley Kubrick’s The Shining. Tezamen maakt het trio ongebruikelijke hiphop met geluidscollages en invloeden van ambient, IDM, glitch en noise. Het vorig jaar gratis aangeboden album Mid City werd een onverwacht succes. Het gevolg was dat platenlabel Sub Pop hun tekende voor het tweede album.

Mid City werd dan wel gezien als eerste album, maar eigenlijk was het een compilatie van al het werk dat ze tot dan toe gemaakt hadden. Zodoende was het geen geheel, niet echt een album met een overkoepelend idee of –thema. De opvolger is dat wel geworden. Qua raps en teksten lijkt de groep zwaar beïnvloedt door gangster rap, het harde straatleven zeg maar. De “fucks”, “guns” en “bitches” vliegen  je om de oren.  Echter schijn bedriegt, dit is geen patserig en oppervlakkig hiphop album. De teksten proberen juist inzicht te verschaffen in hetgeen er in het hoofd van deze gangsters omgaat, haast psychologisch. Vaak is de kijk op dit straatleven ook erg satirisch en een duister, zwartkomisch tintje valt te ontdekken. Zo gaat het nummer Body and Blood bijvoorbeeld over een vrouw die mannen verleidt met seks en ze vervolgens vermoordt. Criminaliteit, moord en het jezelf niet veilig voelen op straat zijn steeds terugkerende thema’s.

Vreemde beats, harde noise-uitbarstingen, glitches en uit de toon vallende geluidscollages versterken de duistere sfeer en het gevoel van onveiligheid. In het nummer Get Up dreint een alarmklok het grootste gedeelte van het nummer keihard door en in Ends wordt er op een onrustig skippende manier geëindigd, die luisteraars het idee geeft dat hun cd helemaal naar de knoppen is. Het zijn geen mooie geluiden, soms zelfs op het irritante af, maar binnen de context van dit album werkt het erg goed.

Alle piepjes en kraakjes maken het vaak een ongemakkelijke zit, maar het is enkel de illusie van chaos. In werkelijkheid is dit album berekenend en doordacht. De groep beweerd geen mensen te willen afstoten, maar juist een feestje te willen bouwen. Afgaande op de vele invloeden van traditionele hiphop en de aanstekelijke refreinen is hier met een beetje meer moeite ook wel goed op los te gaan. Enig doorzettingsvermogen is echter wel vereist.