De Amerikaanse Forsyth levert op zijn nieuwe langspeler Dreaming In The Non-Dream een halfuurtje nieuwe muziek. Slechts vier ‘songs’ staan erop, eigenlijk meer vier lijvige lappen woeste, drifterige gitaarmuziek die meer te maken hebben met een sonische reis dan met eigenlijk ‘songs’. Maar goed: u kiest liever spanning dan voorspelbaarheid en daarom kiest u voor Chris Forsyth.

Met veel albums op zijn conto heeft Forsyth de nobele kunst van het gitaarspel naar grotere hoogten gebracht en dat onder meer via albums als Intensity Ghost (2014) en de dubbelaar The Rarity Of Experience.

Ook live werd dat materiaal steevast verder verkend via boeiende sets. Meer zelfs: het zijn die livesessies die telkens de grondstof voorzien voor wat deze keer Dreaming In The Non-Dream geworden is. Bovendien werd dit album op een paar overdubs na volledig live in de studio opgenomen samen met Forsyths’ vertrouwde Solar Motel Band. Wél nieuw is dat Ray Kubian deze keer de honneurs achter het drumstel waarneemt.

Forsyths’ gitaarspel kunnen we op zijn minst beschrijven als spannend, want in een en dezelfde compositie verkent hij de meest uiteenlopende ideetjes: een versnellinkje hier, wat afremmen ginds en verder is het een dolle boel waarin Forsyth en band volop aan de haal gaan met Floydiaanse psychedelica.

Opener History & Science Fiction vertrekt vanuit een ritmiek waarover Forsyth twee gitaarakkoorden wikkelt. Geen complexe frivoliteiten dus, maar eerder straight forward rock met veel aandacht voor het betere soleerwerk. De focus ligt hier volledig op het vrije spel en op een rock’n’roll groepsdynamiek met funky accenten. Halfweg lijkt de groep over te schakelen op een vertraagde, maar uiterst precieze gitaarsolo van Mark Knopfler, die aangevuld wordt met (alt)saxofoon waardoor we precies aanbeland zijn in het coda van Jungleland. Deels teert de groep dus op de eigen voorgeschiedenis, maar toch kijkt ze naar de toekomstige mogelijkheden ook qua sci-fi sound en compositie.

Have We Mistaken The Bottle For The Whiskey is een leuk gevonden titel. Er komen wat niet al te zuiver op de graat zijnde vocals bij op deze bluesy garagerocker. Hier valt het korte bestek op : na de weergaloze, jachtige spanning volgt een catharsis van jewelste.

Kortom: het betere gerief waar je als band de concertzaal of festivalsetting mee onder stroom zet.

Dan de dik een kwartier in beslag nemende titeltrack die de eigenlijke ruggegraat van het album vormt: een duystere, krautrockerige ritmiek legt de basis, Forsyth en co maken er een heerlijk feest van psychedelica van. Te gekke effecten op de gitaar, funky uitspattingen en vooral bruisend van energie. Hoedanook, het levert hier naast dolle ekstase vooral een kamerbrede smile op. Dit is wat goede rockmuziek behoort te doen: de luisteraar helemaal over de streep trekken met originele muziek en de belofte van magie en sensationele, alles overweldigende OPWINDING.

Als afsluiter is er het korte coda Two Minutes Love. Na het slaan, het zalven. Een doekje voor het bloeden als je helemaal in de touwen hangt. Daarmee zetten Forsyth en co vooral in op sfeer, met een bluesy gitaarknikje richting Ry Cooder, richting de bron van waar alles voor de groep begint : met spelen, met zoeken naar een fijn gitaarstukje.