Wat worden we toch minimaal op lekkere donkere postpunk rockgitaar met daaroverheen typerende melodieuze dreampop zang getrakteerd. En dit alles in een enkel nummer. Een dagelijkse Ohio injectie moet voor de muziekliefhebber verplichte kost worden. Eigenlijk komt hier alles terug waar muziek in mijn tienerperiode voor staat. Uitzichtloze deprimerende zwarte lange jas en puntschoenen gothic, maar tevens de houthakkersbloezen en kistjes van de grunge. Cherry Glazerr laat mij in de van apocalipstick opvolger deze duizelingwekkende jeugdsentiment draaikolk treffend herleven. Dan heeft Daddi een meer hedendaagse benadering, en zitten we weer gewoon in het hier en nu. Hoor die gepassioneerde geluidsexplosies angst welke Clementine Creevy wanhopig en dwingend verwoordt.

Gevangen tussen verlangen en afgunst in een emotioneel doolhof tussen noisy gitaar en zware bas roept een onprettig muziekaal gevoel op. Een nachtmerrie, die je telkens opnieuw wil beleven. Het zijn de hulpeloze ongemakkelijke hypnotiserende kreten. De band uit Los Angeles spuugt het destructieve stadse karakter nonchalant in Wasted Nun uit. De The City Of Angels beleving. Een megagrote escaperoom waarin men de verleidingen van drugs, wurgcontracten, verkeerde vrienden en verspilde tijd trotseert. Dit komt beter door de smekende vrouwelijke zang tot het recht welke je helemaal tot in haar beïnvloedbare brein meevoert. Ergens op de achtergrond klinken rustgevende klanken, veel neonlichten en de freakshow waar deze tot rariteitencircus gedoopte plaats symbool voor staat. Excentrieke figuren die op een leven vol roem jagen. That’s Not My Real Life mixt nog een extra dosis surfrock en ska door elkaar, waarbij Delicate Steve de vervormde gitaar bijna als een blaasinstrument laat janken. Eventjes naar het dromerige Self Explained terugschakelen. Na de explosieve start dreigt het nu wat in te storten.

Het is lastig om dat heerlijke gevoel, ondanks de opvulling van exotische avontuurlijke klanken, vast te houden. Deze veelzijdigheid eist dus wel helaas de dynamiek op. Het filmische sensuele Isolation is een open figurantenrol sollicitatie voor de rol in een Twin Peaks achtige serie. Wat verder weggestopt klopt de dreiging tegen het gesloten achterdeurtje, om vervolgens als een tornado tekeer te gaan. Twijfelend haakt Juicy Socks hierop in met een weggelegde hoofdrol voor de drukkende, benauwende jaren tachtig shoegazer soundscapes. Pieces is lieflijk en zoet, alsof de band zich in een candy shop uitleeft, waar ze onder de toonbank verboden genotsmiddelen verkopen. Stiekem ben ik wel blij met het lawaaierige intro van Stupid Fish. Na het rustige vervolg mag het weer smerig worden. Zelfs de zang bevindt zich hier in de rode zone van het mengpaneel. Distressor is beweeglijker, zelfs dansbaarder, al mengt ook hier de noise zich als een donkere kleurenpallet in, om vervolgens weer de cleane kant op te zoeken. Zo powervol als in het begin maakt Stuffed & Ready geen doorstart, het is mij net te vaak wat afgeremd. Neemt niet weg dat het een aangename wakkerschuddende plaat is.