Two is de opvolger van het in 2013 uitgegeven One, het debuut van de Noorse zangeres en componiste Eva Pfitzenmaier, die ook visueel artieste (ontwerp van posters, album covers, design) is. Inspiratie voor haar visueel en auditief werk vindt ze vooral in de natuur: zo dook op haar debuut een vogel op de cover op, terwijl er op de opvolger zowaar een eland te zien is. En ook tekstueel duikt er menig verwijzing naar de grandeur van de natuur op. Zo gaat het in binnenkomer The End Of It All meteen al over het rustig ruisende water, de frisheid van de lucht, de witblauwige lucht en de “thousands and thousands of flies”.

Naast haar soloproject ‘By The Waterhole’ werkt Pfitzenmaier mee aan andere muzikale projecten, zoals Krachmacher waar ze in een band met producer Stephan Meidell (gitaar), Linn Frokedal (bas, vocal, synth) en Oyvind Hegg Lunde op drums een ambitieuzer groepsgeluid ontwikkelt.

In dit project werkt Pfitzenmaier echter helemaal alleen. Zij creëert met haar synths loopgebaseerde muziek, waarop ze probleemloos kan freewheelen, al zijn er ook invloeden van jazzpop en blues die de luisteraar mee op sleeptouw nemen. In de allereerste plaats biedt ze de luisteraar een erg experimenteel album vol uitgewerkte soundscapes annex songs. Het album telt helaas maar zeven zelfgepende songs, en dat is misschien net iets te kort om er als artieste helemaal te staan, al toont ze daarmee vanzelfsprekend wel aan heel open en vrij om te gaan met het musiceren.

Het team rond haar mag dan vrijwel ongewijzigd zijn, net als de omstandigheden waarin de opnames plaatsvonden; zijzelf heeft intussen wat meer ervaringen opgedaan die erg natuurlijk hun weg vonden op haar album.

Two bulkt van de eigenzinnigheid, dat wordt meteen al duidelijk van bij het begin. Geloopte stemmetjes, weirde ritmeboxjes en enkele solide pianoakkoorden maken zich meester van onze oren. “When thunder wrapped its dark drone around me / like a woolen shawl / muffling all sound”. De aanwezige natuur maakt duidelijk erg nederig. De wat experimentele sound wordt knap gebruikt, en ook Pfitzenmaiers’ stem mag er zeker zijn.

In Rollin’ horen we dan weer erg aardige gospelblues. Een dik aangezette drum en Pfitzenmaier die haar beste, licht krakende bluesstem bovenhaalt en die stut met geloopte vocals. Het geheel doet wat denken aan de manier waarop souljazzkoning José James in de AB destijds in zijn uppie met slechts een enkele loopstation ter beschikking Strange Fruit vollédig naar zijn eigen hand zette. Een erg fraai moment dat bij het beluisteren van dit Rollin’ heel even nazindert.

Tijdens A Thought Caught On Fire lonkt Pfitzenmaier naar de wereld van springerige beats en dance, al zit ze daarbij nog ver van Tomorrowland, maar eerder bij de betere dancevibes die Pukkelpop al eens serveert. Ook hier zijn het geloopte drums en vocals die de basis vormen, al probeert ze hier ook al improviserend een verhaal neer te zetten.

Soms weegt het allemaal wat licht en jammer genoeg te vrijblijvend, zoals in House By The Sea, dat qua muzikale sfeer dicht bij Twin Peaks aanleunt. Helaas weet de song niet echt te overtuigen. Van daaruit trekt ze volledig de experimentele kaart, zoals tijdens het wel erg eigenzinnige I Fall. Een harde diepe val, die een beetje de kern van dit album vormt.

Met I Want To grijpt ze naar de vibe die ze tijdens Rollin‘ al aanhaalde, al werkt de combinatie tussen de gospel en de speelse geluidjes, inclusief leuk gevonden pianoriedeltjes, die ze in de song gebruikt en die gaandeweg uitgroeien tot een erg dansbaar feestje.

En dan is er het slotnummer The Loudness Of No Sound, dat geïntroduceerd wordt middels hamerende piano (een trucje dat van Radiohead afgekeken lijkt) om die sound na een paar minuten verder uit te doen groeien met achtergrondgeluiden. Een goede song, knappe lyrics, heerlijke stem, maar misschien iets te voorspelbaar om haar album mee af te sluiten.

Two is een best aardig album, dat net door zijn lengte wat doet verlangen naar meer. Klankgewijs gaat het wat verschillende richtingen uit (gospel, blues, folk, dance), al weet Pfitzenmaier er toch een fraai geheel van te maken. Een kleine ontdekking.