Boy & Bear toerde na hun tweede album Harlequin Dream (2014) uitgebreid door Noord-Amerika en Europa. De folkpop van de Australiërs sloeg wereldwijd aan. In het thuisland was Boy & Bear al heel groot, in de rest van de wereld begon de band ook steeds beter te scoren. De eindeloze reeks optredens zorgde er wel voor dat de band begin van dit jaar vrijwel ‘wiped out’ was.

Inmiddels was Boy & Bear echter wel een gearriveerde band. Voor hun derde plaat nam men producer Ethan Johns in de arm (Ryan Adams, Kings of Leon, Kaiser Chiefs). Samen nam men alles live op tape op, vrijwel zonder overdubs. Ook de vocalen van frontman Dave Hosking werden live, samen met de band opgenomen. Een prima benadering, al is het niet direct aan de muziek op Limit Of Love af te leiden. Boy & Bear klinkt gedegen en lijkt een veiligere koers te varen dan bovenstaande lijkt te suggereren. Tracks als Where’d You Go en Hollow Ground zijn degelijke albumtracks die weinig bijzonders meebrengen. Breakdown Slow lijkt ook wat risicoloos maar wordt ‘gered’ door prikkelende teksten; Dave Hosking lijkt hier zijn innerlijke demonen te beschrijven. Man Alone kan de belofte van de intrigerende eerste halve minuut niet geheel inlossen en moet het hierna vooral van een wat verhulde maar sprankelende piano hebben.

Wanneer Boy & Bear het tempo opschroeft leeft het album op: de single Walk The Wire met zijn eighties-invloeden is een puntige, eenvoudige maar effectieve track. Ook A Thousand Faces, met zijn lekker krassende gitaar, scherpe orgel en smakelijke synths blijft hangen. Je vraagt je af waarom de band niet wat vaker op avontuur gaat. Wat dat betreft lijkt Limit Of Love vooral gemaakt om de recent verworven fanschare niet te veel van de band te vervreemden. Doordachte, vakkundig gemaakte folkpop zonder al te veel verrassingen of muzikale scherpe randjes. De afsluitende, kalme tracks Just Dumb en Fox Hole zijn interessant en zeker genietbaar maar ook hier trapt men muzikaal en vocaal te veel op de rem hetgeen ten koste gaat van de expressie. Dit geldt voor meerdere songs, zoals duidelijk mag zijn. Gelukkig is er nog een track als Showdown, met een bijdrage op toetsen van producer Johns; sfeervol, dreigend en fraai vormgegeven. Ook de titeltrack mag zich onder de betere songs scharen, voornamelijk doordat de band hier een kleurrijker, speelser geluid produceert.

Boy & Bear zal met dit degelijke Limit Of Love niemand voor de voeten stoten of van zich vervreemden. De volgende keer mag de band echter wel met wat spannender werk komen; de erfenis van hun eerste twee albums is heel behoorlijk maar ook weer niet genoeg om jarenlang op voort te borduren.