×

Nieuws

08 februari 2017

Box Pere Ubu op komst: Drive, he said 1994-2002

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Fire Records

pere-ubu-drive-he-said-1994-2002Drive, He Said, inmiddels de derde lp-box van Pere Ubu, zal op 10 maart verschijnen. Deze jongste verzameling bestrijkt de jaren 1994-2002, ook wel aangeduid als ‘the modern era’. Eerder al zagen Elitism For The People (1975-1978) en Architecture of Language (1979-1982) het licht. In september wordt overigens een vierde box verwacht: hierop een overzicht van de ‘Fontana jaren’ (1988-1993).

Drive, He Said omvat de albums Raygun Suitcase (1995), Pennsylvania (1998) en St. Arkansas (2002), alsmede een 12” inch vol remixen, outtakes, live-versies en jams: Back Roads.

Om met de laatste plaat te beginnen; hierop te vinden zijn hoogtepunten als My Name Is Ellipsis, een zinderende (bijna) instrumental en de originele versie van Electricity (van Raygun Suitcase) met hierop nog de originele, destijds te ‘bruut’ bevonden vocalen van David Thomas. Deze versie blijkt echter minstens zo goed als de latere incarnatie van de song te zijn. Verder een goede live-versie van SAD TXT (van Pennsylvania), opgenomen op het Franse festival Trans Musicales en een bezwerende outtake van Pennsylvania: The Duke’s Saharan Ambitions.

De overige platen in de box zijn een stuk bekender natuurlijk. En hoewel deze releases zich niet wisten te scharen onder de beste Pere Ubu-albums kregen ze over het algemeen goede kritieken. Raygun Suitcase betekende na een relatief milde, poppy periode een terugkeer naar een alternatief geluid, meer in de richting van de Pere Ubu-sferen van de jaren zeventig. Drummer en oudgediende Scott Krauss verliet de band tijdens de Raygun-sessies maar het weerhield de overige bandleden er niet van een prima album in elkaar te draaien met daarop het lawaaierige, jengelend gezongen, bluesrockende Folly Of Youth en het bizarre, expressionistische Vacuum Cleaner (‘I got a vacuum cleaner in my head / sucks up everything I know’). Op Raygun Suitcase was ook het elektronisch getinte en nerveuze Electricity te vinden, een track met vage Talking Heads-echo’s. Ook het vermelden waard: een dramatische vertelling met accordeon en viool (Montana), een Beach Boys-cover (Surfer Girl) en het opvallende Don’t Worry, gekleurd door theremin en uitmondend in een verrassende doo-wop finale.

pere-ubu_Pere Ubu bleek dus een band om nog steeds rekening mee te houden in de jaren negentig. Pennsylvania (1998) bleek vervolgens een soms beklemmende, dan weer lichtelijk absurdistische plaat die onder meer handelde over hoe een voormalige industriestad (‘home town’) vervaagde in eenvormigheid en consumentisme. De plaat zag de terugkeer van gitarist Tom Herman, die Pere Ubu in 1979 had verlaten. Op openingstrack Woollie Bullie zette David Thomas oude herinneringen aan zijn stad tegenover het heden en sprak over ‘clever people that broke the rules’. Een penetrant en dissonant orgel trok de aandacht. Met Urban Lifestyle leek Pere Ubu aan te sluiten bij de alternatieve Amerikaanse (noise-)rock van begin jaren negentig al was dat met een frontman als David Thomas natuurlijk betrekkelijk. Mr Wheeler was het meest opvallend: ratelende, ijzige percussie tegenover gitaarnoise en raadselachtige teksten als: ‘I got an old lightbulb… been in my family for 75 years’. Het afsluitende Wheelhouse was galopperende western/desert rock waar Thomas zijn fragiele, klaaglijke voordracht tegenover zette. Pere Ubu stond anno 1998 nog steeds voor dwarse, eigenzinnig muziek, platgetreden paden vermijdend. Ook al was het songmateriaal op Pennsylvania niet altijd optimaal, de prikkelende teksten, de giftige gitaren en de inzet van de oude EML-synthesizer zorgden toch voor de nodige sterke momenten.

Een trucker die de wijde wereld in trok, zelfbedrog, onverschilligheid onder de medemens; dit waren thema’s op St. Arkansas (2002). Opener The Fevered Dream Of Hernando DeSoto sloot muzikaal nog aan bij het snellere werk op Pennsylvania maar elders ontvouwden zich weer nieuwere klanken. Het ogenschijnlijk lichtvoetige Slow Walking Daddy was broeierig en onheilspellend, met een unheimisch orgeltje en dikke bastonen. David Thomas en band waren op hun creatieve en dwingende best op de spoken word-ervaring Michele. Valse pianoklanken vormden het skelet van het gemompelde, gefluisterde Hell: ‘…mercy, mercy’. Pere Ubu kon je nog steeds op allerlei manieren vastgrijpen. Het thema open road stond weer centraal in slotstuk Dark: ‘AM radio will set you free’, zong Thomas, terwijl de hoofdpersoon op de plaat langzaam kilometers leek te maken, de snelweg op, de wildernis tegemoet…

Na St. Arkansas leek de koek even op voor Pere Ubu. Het in 2006 uitgebrachte Why I Hate Women werd matig ontvangen en pas in 2013, 2014 deed de band pas weer écht van zich spreken, dankzij de albums Lady From Shanghai en Carnival Of Souls.

Tracklisting Drive, He Said:

Raygun Suitcase:

  1. Folly Of Youth
  2. Electricity
  3. Beach Boys
  4. Turquoise Fins
  5. Vacuum In My Head
  6. Memphis
  7. Three Things
  8. Don’t Worry
  9. Red Sky
  10. Montana
  11. My Friend Is A Stooge
  12. Down By The River II

Pennsylvania:

  1. Woolie Bullie
  2. Highwaterville
  3. SAD.TXT
  4. Urban Lifestyle
  5. Silent Spring
  6. Mr Wheeler
  7. Muddy Waters
  8. Drive
  9. Indiangiver
  10. Monday Morning
  11. Perfume
  12. Fly’s Eye
  13. Wheelhouse

St. Arkansas:

  1. The Fevered Dream Of Hernando DeSoto
  2. Slow Walking Daddy
  3. Michele
  4. 333
  5. Hell
  6. Lisbon
  7. Mr Steve
  8. Phone Home Jonah
  9. Where’s The Truth
  10. Dark

Back Roads:

  1. My Name Is Ellipsis
  2. Surfer Girl
  3. Horse
  4. Electricity (board mix)
  5. Dr Sax
  6. Slow
  7. The Duke’s Saharan Ambitions
  8. Ray Gun Suitcase
  9. SAD,TXT (live)