×

Interview

22 mei 2019

Bobby Gillespie en de singles van Primal Scream

Geschreven door: Edwin Hofman

De indrukwekkende singles discografie van Primal Scream is nu vastgelegd op een uitgebreide verzamelaar: Maximum Rock ‘N’ Roll: The Singles. Eenieder die de Schotse band de afgelopen decennia heeft gevolgd weet hoe uiteenlopend de muziek van Primal Scream vanaf midden jaren tachtig is geweest. De band rond Bobby Gillespie vond zichzelf keer op keer opnieuw uit, keek altijd verder dan zijn neus lang was en kan na 35 jaar wijzen op een veelkleurig muzikaal verleden. Primal Scream staat op deze verzamelaar dan ook voor: Byrds-achtige indiepop, garagerock, soul, chill out/ambient, dub, krautrock, noiserock, industrial, pop en dance. Written in Music sprak met frontman én oprichter van Primal Scream: Bobby Gillespie.

WiM: Maximum Rock ‘N’ Roll is meer dan een verzamelalbum. Het is ook een ode aan de cultuur van singles.
Dat is zeker zo, ja. In de rock is het een beetje verdwenen. Rockbands gaan nu meer voor albums. In andere genres zoals dance, hiphop, is het er nog wel. Singles zouden een intentieverklaring, een statement moeten zijn. Zo van: hier staan we nu als band.

WiM: Lukt dat altijd? Platenmaatschappijen willen nog weleens een andere mening hebben als het gaat om singlekeuze…
Ja, dat lukt ons altijd wel. Alhoewel, met het album Evil Heat (2002) wilden wij graag Autobahn 66 als eerste single maar de platenmaatschappij wilde Miss Lucifer. Ze willen altijd de snellere tracks! Met het Beautiful Future album wilden we Uptown, een beetje een punky discotrack maar zij wilden Can’t Go Back eerst.

WiM: De eerste singles uit ’86, ’87 zijn nog geïnspireerd door The Byrds en Love.
Ja, absoluut. Ik houd van die singles, vooral Gentle Tuesday. Dat is een van onze beste songs. Nee, we waren géén onderdeel van de C-86/jangle pop scene! Of Velocity Girl en de andere vroege singles de inspiratie waren voor The Stone Roses? Hahaha, dat moet je ze zelf maar vragen!

WiM: Na Screamadelica (1991) en Give Out But Don’t Give Up (1994) was het even moeilijk en was er druk op de band.
Na Give Out But Don’t Give Up zijn we van richting veranderd. We verlieten de bluesgitaar van Robert (Young). De muziek werd anders: meer Europees, psychedelisch, ‘filmsoundtracks’… Textured music; meer dan couplet, refrein, couplet, refrein, solo.

WiM: Het valt bij het beluisteren van dit overzicht ook op hoe goed de rustige tracks overeind blijven.
Dank je. Ja, nummers als Star, Sometimes I Feel So Lonely en (I’m Gonna) Cry Myself Blind komen heel natuurlijk. Ik kan mezelf altijd goed uitdrukken in langzame songs.

WiM: More Light (2013) was een sterke terugkeer na vijf jaar. En de plaat bevat ook de nodige kritiek, bijvoorbeeld op de consumptiemaatschappij.
Het nummer 2013 geeft kritiek op onderdanigheid, onderwerping en overconsumptie. En het gaat over het fascisme dat overal opkomt, ook in Nederland. De rock van tegenwoordig stelt dat te weinig aan de kaak en is vooral met zichzelf bezig! Met More Light zaten we weer op het goede spoor van volwaardige platen uitbrengen. Ik houd van die plaat, het voelde goed. Het was ook heel inspirerend om met David Holmes te werken. Hij is zó enthousiast, heeft zó veel ideeën…

WiM: Het overzicht eindigt met de singles van Chaosmosis (2016). Hoe kijk je terug op dat album?
Bij het voorbereiden van Maximum Rock ‘N’ Roll schrok ik hoe ‘pop’ de singles van die plaat klonken. Live spelen we ze heavy. Maar vergis je niet, veel dingen zijn best donker op dat album. Neem die folky song met de cello (Private Wars) of When The Blackout Meets The Fallout, die had zo op XTRMNTR (2000) gekund. Het gaat over het einde van de wereld, ecologie, opkomende fascisme en kapitalisme.

primal-scream

WiM: Met de release van Maximum Rock ‘N’ Roll is jullie setlist waarschijnlijk weer net even anders dan voorheen. Jullie staan in juni hier op het festival Best Kept Secret. Gaan jullie de eerste singles dan bijvoorbeeld ook spelen?
Ik weet nog niet hoeveel tijd we daar hebben. Maar we gaan dit jaar zeker ook oude singles als Velocity Girl en Imperial spelen. Leuk dat Spiritualized op dezelfde dag speelt. Jason Pierce is een vriend van me.

WiM: Met zoveel singles heb je natuurlijk ook heel veel video’s moeten maken. Houd je je daar ook graag mee bezig? Vind je dat van toegevoegde waarde?
Ja, dat vind ik zeker interessant. De video van Autobahn 66 is cool, Country Girl vind ik ongelooflijk… Can’t Go Back, Rocks, Come Together, Burning Wheel, Velocity Girl… allemaal goed. Kill All Hippies? ik ben er helemaal weg van.

WiM: Als we het er toch over hebben; welke songs zou je graag bij het interview zien? Laten we het eens origineel aanpakken.
Oké. Laten we Autobahn 66 doen en… Imperial.

WiM: ‘Singles make you feel less alone’, heb je onlangs gezegd.
Absoluut. Al die singles van The Jam, The Clash, Sex Pistols, Siouxsie & The Banshees, noem maar op… Ze moedigden me aan om gewoon mezelf te zijn.