×

Nieuws

19 februari 2019

Bill Ryder-Jones en de stilte voor de storm

Geschreven door: Dick Hovenga

Label: Domino Records

kp_bill_ryder_jones36-pc-ki-price-72dpi

Met zijn in het najaar van 2018 verschenen vierde album Yawn maakte Bill Ryder-Jones maar weer eens heel duidelijk wat een fascinerend groot talent hij heeft. Een album vol songs die onder je huid kruipen en in een melancholieke sfeer opgetrokken als een regenbui met aankomende storm (van gitaren) over je heen trekt.

Wij werden verliefd op het album en plaatsten het hoog in onze jaarlijst. Dat Ryder-Jones’ dagen met The Coral, de band die hij mede-oprichtte en waar hij van 1996 tot 2008 in speelde, flink achter hem liggen maken zijn eerste indrukwekkende albums in ieder geval dan ook duidelijk. Hoog tijd om hem weer eens te spreken dus. Ook omdat hij op 26 februari in Paradiso speelt. Nu niet zoals in december solo (als voorprogramma van Gruff Rhys, een muzikant die hij zeer bewondert) maar met zijn eigen band.

Ryder-Jones heeft een zeer open persoonlijkheid. Het allereerste wat hij zegt als we elkaar weer spreken is: ‘Ik blijf verbaasd over alles wat me overkomt. Ik voel mezelf helemaal niet een coole rockmuzikant en zanger dus de lof die me wordt toegezwaaid voelt vreemd. Natuurlijk ben ik me best bewust dat ik een flink gitaargeluid kan creëren, zelfs een bad-ass geluidsmuur kan optrekken en dat dit cool klinkt, maar een rockster… nee echt niet… en dat heb ik ook nooit zo gevoeld ook. Ik voel me een midden dertiger die muziek maakt die hem na aan het hart ligt. Dit is hetgene wat ik kan, wat ik wil en altijd zal blijven doen’.

Dat zijn vierde album Yawn wederom zo goed werd opgepakt had hij ook niet voorzien. ‘Ik ben vanaf mijn eerste solo album IF… (2011) wat natuurlijk een orkestraal conceptalbum was (in nauwe samenwerking met The Royal Liverpool Philharmonic) meer de liedjes kant opgedoken. Vooral over mijn tweede album A Bad Wind Blows In My Heart (2013) was ik heel tevreden. Het is en blijft mijn meest favoriete album. Maar ik merk dat ik altijd wat traag ben in het ontdekken hoe mijn albums in elkaar zitten. Dus het kan zijn dat ik opvolgers West Kirby County Primary ( 2015) en Yawn (2017), die alleen wat steviger klonken, met de jaren nog beter ga vinden. Des te vaker ik de songs live speel hoe meer ik ontdek waar de kracht echt zit. In de studio ben ik gewoonweg teveel bezig de sound van de songs zo goed mogelijk te krijgen. Ik ben niet snel tevreden, redelijk perfectionistisch ingesteld, dus ik blijf erg kritisch op mijn songs. En dat gevoel blijf dan ook lang hangen’.

kp_bill_ryder_jones55-pc-ki-price-300dpi

Hij maakte van Yawn zelfs een andere versie. ‘In de nasleep van het opnameproces wilde ik de songs ook eens volledig anders spelen en horen en besloot toen maar om alle songs achter elkaar ook kaal vast te leggen. Dus ik zingend achter de piano. Het leverde een heel speciaal, echt andersoortig album op. Ik was enthousiast en mijn label nog meer dus er is een planning om dat speciale album nu dit voorjaar in een gelimiteerde versie uit te gaan brengen’.

In Engeland is hij al flink op tour geweest. ‘Ik heb de afgelopen jaren in Engeland een mooie following opgebouwd dus de tour die het najaar van vorig jaar en in januari van dit jaar volgde op Yawn was extra fijn om te doen. Natuurlijk weet je dat je fans het album gelijk oppikken maar omdat de pers ook zo enthousiast was zag ik veel nieuwe mensen bij mijn concerten en dat voelde heel goed. De zalen waren steeds erg goed gevuld, waar ik ook in Engeland speelde. Afgelopen jaar deed in nog een korte tour met Gruff Rhys als solo-voorprogramma (waarmee hij ook Paradiso Noord/Tolhuistuin aandeed en zich als een ware performer met erg leuke teksten openbaarde) maar op de tour speelden we met vijf man. Dat geeft de mogelijkheid om het grotere geluid van Yawn de ruimte te geven. In de studio speel ik altijd alle gitaarpartijen in en live voelt solo dan wel heel erg kaal. Dat je met drums, bas, keys en een extra gitaar wat meer durft door te halen op de gitaar is dan alleen maar fijn. Met deze band gaan we nu ook het vasteland van Europe doorkruisen.

Dat de echt grote doorbraak van Bill Ryder-Jones eraan zit te komen is wel duidelijk. Steeds meer mensen, ook op het vasteland van Europa, beginnen de kracht van zijn songs en die fijne weerbarstige gitaarstijl te ontdekken. Hij wordt door vele grote namen (Richard Hawley, Jarvis Cocker, John Grant) al gezien als een songschrijver om gigantisch goed in de gaten te houden. Ryder-Jones heeft ondertussen met vier albums mooi in de schaduw aan zijn eigen stijl kunnen werken. Maar de tijd lijkt voor een doorbraak niet meer ver weg. Laten we het stilte voor de storm noemen.