×

Recensie

Alternative

24 augustus 2017

Bill Orcutt

Bill Orcutt

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Palilalia

Bill Orcutt Bill Orcutt Alternative 5 Bill Orcutt – Bill Orcutt Written in Music https://writteninmusic.com

Tsja, af en toe komt er zo’n affiche toegewaaid waarvan je toch even moet slikken en op zoek gaan naar de muziek achter de vele namen. Dat was bij ons het geval voor Summer Bummer Festival waar dwarse electronica en bitterzoet experiment ongetwijfeld een gewéldig verstandshuwelijk aangaan.

Maar kijk. Niets is ons eigenlijk teveel en dan doen we, zo kent u ons stilaan wel, graag een effortke en zoeken we gewoon wat muziek op. Om daar dan de laatste elpee van gitaaraficionado Bill Orcutt tegen het lijf te lopen. En te weten te komen dat Orcutt ooit met cultband Harry Pussy een ziedende noiseplaat uitbracht. Enchanté.

De uit de voormalige hippiekolonie San Francisco afkomstige Orcutt, zo blijkt ook uit de hoes, blijkt een muzikant die het ménens is. Check gerust hoe die, zij het wat lichtjes benepen, zich wel heel erg ongemakkelijk in een pose wringt om daar dan een hoesfoto uit te puren. De rol van het ongemakkelijke toeval, wellicht. Maar het is een bijzonder geslaagde foto. En hetzelfde gaat ook op voor zijn album.

Opener Lonely Woman doet meteen een lichtje branden. Ornette Coleman, maar dan op gitaar! Dolletjes. De rauwe gitaarklank is soms woest, maar even goed ook zuiver op de graat. Echo’s aan onze goede vriend Marc Ribot en pakweg Fred Frith en Loren Connors (check haar aan Mark Rothko opgedragen album) horen we, maar ook de onzuiver opgenomen kalemansblues van Moondog Jr komt in aanmerking. In net geen vier minuten haalt deze dollemansrit op gitaar onze emotionele huishouding door elkaar. Klets, boem patat, knockout. Ondertussen roepen we diep vanbinnen : hell yeah ! yeaaaah !!

Ook verderop, onder meer tijdens When You Wish Upon A Star valt het verschil met de gezapige versie van pakweg Bill Frisell op. Nul gezapigheid, nuldebotten. Niets mee van doen. Hier heerst slechts de gitaar van Orcutt die met sluwe onorthodoxie zijn instrument bespeelt en de luisteraar de stuipen van het vege lijf jaagt. Straffe uithaal alweer en het zal echt niet de enige blijken.

Een van de meest heldere en mooie passages op het album is Ol’ Man River. Van een weergaloze schoonheid, ondanks de soms stevige uithalen op die paar snaren van zijn gitaar. Je zou er op basis van de klank alleen al de rivier, die soms een stevige loop heeft en het soms o zachtjes kabbelende water zo kunnen bijdenken. En ook Nearer My God To Thee prikkelt de verbeelding.

Het duurt even vooraleer je volledig méé bent met het aparte gitaarspel van Orcutt, maar eens dat het geval is, is de liefde o zo groot. Alleen al de titel The World Without Me is gewoon schoon. Als idee, maar ook de uitvoering telt. En Orcutt bezig horen op zijn gitaar, zoeken, improviseren en de uitweg vinden. Daarvoor doen we het.

Hoe dan ook, Orcutt neemt een handvol klassiekers onder de eigenzinnige arm, al herken je ze echt geeneens. In die zin levert hij een unieke bijdrage (een understatement) aan het Amerikaanse lied. Kortom: spannende gitaarmuziek met invloeden uit blues en folk.

Graag geven we en passant nog mee dat de pandoering O Platitudes! een van onze favorieten op dit album vol gitaarimprovisaties is. En ginds in de hoek staat Thurston Moore met een duivelse glimlach mee te knikken. Naar het einde toe worden ook Over The Rainbow en Star Spangled Banner naar de eeuwige gitaarjachtvelden gespeeld. Wat een album, wat een uppercut ! Juicht, helden van de elektrische gitaar. Bill Orcutt wijst u mee de weg naar het Zuiderpershuis.



  1. Lonely Woman
  2. When You Wish Upon A Star
  3. Ol' Man River
  4. Nearer My God To Thee
  5. The World Without Me
  6. White Christmas
  7. O Platitudes !
  8. Christmas On Earth
  9. Over The Rainbow
  10. Star Spangled Banner