Dan zijn ze daar opeens weer, Sleater-Kinney. Een klein beetje vanuit het niets, want na de tijdelijke stop rond de tijd van The Woods hadden de dames (Janet Weiss – Drums, Corin Tucker – vocalen, gitaar en Carrie Brownstein – vocalen, gitaar) genoeg andere bezigheden: Wild Flag, de tv-show Portlandia, het zijn zomaar twee voorbeelden. Maar toen brak opeens het nieuws dat niet alleen alle oude albums geremastered  zouden worden, er kwam ook een nieuw album aan.  Dat album is er inmiddels. Het is een knaller geworden, vol korte liedjes, heerlijke samenzang, een herkenbaar gitaargeluid en knallende drums. Typisch Sleater-Kinney dus.

Een hongerig publiek wacht geduldig af. Zodra de band inzet met  Price Tag slaat het in als een bom en gaat gelijk het dak eraf. Het liedje heeft dan ook alles voor een goed Sleater-Kinney liedje. Het is zeer fel, maar ook hoekig en speels. Voor een decor van fel knipperende lichten en een wand vol wapperende papiertjes – zien is geloven – klinkt de band gretig en vol vuur. Na deze knallende start slaat helaas eventjes een moment van eenvormigheid toe. Alle liedjes lijken voor een tijd een stramien te volgen van hoekige gitaren, felle en harmonieuze vocalen en pompende drums. Dat het geluid lijkt te staan afgesteld alsof we ons in een voetbalstadion bevinden helpt daar niet aan mee. Alles klinkt precies hoe het zou moeten klinken, maar er is weinig ruimte voor nuance en detail, zo lijkt het. Een gitaar wordt gewisseld, een lied wordt gespeeld en de volgende gitaar wordt weer gewisseld. Het is een perfect geoliede machine, waar niets op aan te merken valt, maar waar de spontaniteit voor lange tijd ook ver te zoeken lijkt. Natuurlijk, de band staat niet bekend om hun grootse rockshow, maar dit oogt- en klinkt bij vlagen statisch en saai.

Ergens gaat er dan een knop om. Tegen het einde van de reguliere set zien we steeds vaker een lach verschijnen bij de dames. Er komt meer beweging op het podium, de muziek lijkt nog wat feller te worden en er wordt meer oud materiaal gespeeld. Zullen ze hun eigen favorieten hebben bewaard tot later in de set? Natuurlijk komt dan publieksfavoriet Dig Me Out ook nog even voorbij.  Er spat zichtbaar meer speelplezier vanaf.  Vooral Corin Tucker – die tot dan toe een intieme relatie leek te hebben opgebouwd met haar microfoonstandaard – betrekt het publiek meer, door bijvoorbeeld bij Gimme Love high-fives te geven aan de voorste rijen. Qua inzet zit het bij de band inmiddels ook wel goed, vooral Weiss hamert als een beest op de drums en Tucker schreeuwt de longen uit haar lijf.We krijgen een toegift van vijf nummers en dat is zeer royaal. Opvallend is hierbij het schattig gezongen Modern Girl, met Weiss die de mondharmonica bespeeld. Het zorgt voor zo’n intiem momentje, die we deze avond eigenlijk te weinig hebben gezien. Zo ziet Paradiso een perfect op elkaar ingespeelde band, die in het begin vooral de spontaniteit een beetje vergeet. Velen malen er niet om, want deze avond was één groot en hard rockend feestje!