×

Recensie

Alternative

26 september 2017

Benjamin Clementine

I Tell A Fly

Geschreven door: Philippe De Cleen

Uitgebracht door: Universal Music France

I Tell A Fly Benjamin Clementine Alternative 4 Benjamin Clementine – I Tell A Fly Written in Music https://writteninmusic.com

De Britse zanger, componist en dichter Edmonton Benjamin Clementine geeft een nieuwe wending aan zijn carrière met I Tell A Fly, de opvolger van het fel bejubelde en met een Mercury Prize gewaardeerde At Least For Now.

Toen Clementine in 2013 zich voor het eerst liet horen, hoorde je eigenlijk vooral een artiest met een grote honger naar zingen en performen. En net zoals alle grote artiesten zocht soulrevelatie Clementine verder naar innovatie en vernieuwing. Het nieuwe I Tell A Fly waarvoor hij de regie helemaal zelf in handen nam, van schrijven tot productie bevestigt het uitzonderlijke talent van Clementine.

Openen doet hij met het diep doorvoelde Farewell Sonata, een fraai stukje klassieke muziek dat uit een muziekdoosje afkomstig lijkt. Niet direct iets dat je direct met Clementine zou associëren. Toch weet de componist met zijn invloeden van Satie en Debussy meteen te verrassen en indruk te maken. Halfweg gaat de song een andere richting uit, namelijk dat van vocaal experiment om vervolgens wederom terug te keren naar dat rustgevende streepje klassiek.

Ook verderop hoor je volop hoe Clementine speelt met uitersten. Zoals tijdens het wat chaotische, uitbundige God Save The Jungle, waarin hij speelt met excentrieke vocale laagjes en samples en daarmee duidelijk maakt dat hij niet zomaar een opvolger wil afleveren, maar écht uit is op nieuw werk. De vocale uithaal halfweg is ronduit magnifiek. God Save The Jungle verwijst vanzelfsprekend deels naar Calais, maar ook de situatie in thuisland Engeland komt er met de knipoog richting Sex Pistols niet volledig ongeschonden uit. Ook later hoor je de echo’s van de actualiteit, onder meer tijdens Phantom Of Aleppoville waarin zijn talent voor compositie uit de verf komt.

In zekere zin is I Tell A Fly gewoon een nieuw debuut van Clementine, waarin hij niet alleen wat andere accenten legt maar behoorlijk wat risico’s neemt. Hij is er de man niet naar om zichzelf te gaan herhalen. Aan de basis ligt een piano ; enerzijds is de uitwerking daarvan poppy (Jupiter of Ode From Joyce) en anderzijds soms best experimenteel (ParisCor Blimey of Better Sorry Than A Safe). In One Awkward Fish stoeit de tegenwoordig terug in London wonende artiest zelfs met drum’n’bass en horen we echo’s van David Bowie (anno Earthling).

Niet toevallig is de rode draad in I Tell A Fly vervreemding. Om dat thema te tackelen, nam Clementine zich voor om het album te bedenken als een toneelstuk met verschillende karakters en stemmen. Het knappe is dat Clementine met dit best experimenteel album vast hoge ogen scoort, nét omdat het niet alleen gaat om Clementine zélf maar om de dingen die hij hier uitdrukt. Zoals tijdens het dromerige By The Ports Of Europe waarin hij met speelse toetsen gaandeweg de grens met bombast opzoekt, om te vervolgen met de intimiteit van Quintessence.

I Tell A Fly is een bijzonder album dat uw aandacht verdient. Het is geen gemakkelijk verteerbare pop, maar een integer, coherent geheel van een unieke kunstenaar en performer.



  1. Farewell Sonata
  2. God Save The Jungle
  3. Better Sorry Than A Safe
  4. Phantom Of Aleppoville
  5. Paris Cor Blimey
  6. Jupiter
  7. Ode From Joyce
  8. One Awkward Fish
  9. By The Ports Of Europe
  10. Quintessence
  11. Ave Dreamer