×

Concert

18 mei 2017

Bella Union viert twintigste verjaardag in Amsterdam

Geschreven door: Edwin Hofman

Label: Bella Union

mammutBella Union is jarig. Het toonaangevende independent label bestaat twintig jaar. Drijvende kracht achter Bella Union is Simon Raymonde, tussen 1983 en 1997 bassist van de Schotse legende Cocteau Twins. Bella Union gooide hoge ogen met acts als Midlake, Fleet Foxes, John Grant, Beach House en Father John Misty maar bood ook onderdak aan vele interessante bands die voor een kleiner publiek opereerden. In 2010 werd Bella Union door Music Week uitgeroepen tot Independent Record Company of the Year.

De verjaardag van Bella Union wordt gevierd met een aantal avonden onder de noemer Bella Union 20th Anniversary. Naast gigs in Engeland is er ook een avond in Nederland georganiseerd, in de Amsterdamse Tolhuistuin. Voor een jarig label dat veel werk van zijn vinylreleases en videoclips maakt houdt Bella Union het qua aankleding en omlijsting relatief eenvoudig vanavond; op het podium moet het gebeuren. Vanavond treden drie acts uit de rijkgevulde Bella Union-stal op: Will Stratton, Pavo Pavo en Mammút.

Singer-songwriter Will Stratton, die onlangs met Rosewood Almanac nog zo indrukwekkend debuteerde op Bella Union mag vroeg op de avond het spits afbijten. Zijn gitaarspel en vingervlugheid zijn soms ronduit indrukwekkend, al moet hij zijn gitaar wel erg vaak stemmen vanavond. Soms hangt er een prachtige jaren-zeventig-sfeer in zijn muziek. Bovendien laat hij met oudere songs als If You Wait Long Enough en Wild Rose horen ook vóór Rosewood Almanac al sterke nummers te hebben geschreven. Een absolute aanwinst voor Bella Union en een fijne kennismaking voor iedereen die vanavond aanwezig is.

Met Pavo Pavo uit Brooklyn is het podium vervolgens een stuk voller. Het vijftal is klassiek geschoold, speelde onder meer met John Zorn en maakt een eigenzinnig soort pop die zowel vintage als modern/futuristisch te noemen valt, met (duo)zang die vaak in de hoge registers hangt en een dubbele gitaar- en keyboardbezetting. Het songmateriaal van de band is wat wisselvallig maar met tracks als Ruby (Let’s Buy The Bike), de innemende, zuivere zang van Eliza Bagg en een paar harde uithalen weet de band het publiek uiteindelijk voor zich te winnen. En de band vergeet ook niet om zijn waardering voor Bella Union uit te spreken. Heel correct, want daar draait het vanavond natuurlijk ook om.

Het IJslandse Mammút was al befaamd in eigen land en zal met hun binnenkort op Bella Union te verschijnen Engelstalige album Kinder Versions ongetwijfeld doorbreken. Het optreden van het vijftal is vanaf de eerste seconden spannend en intens. Dat komt niet alleen door de indringende muziek maar vooral ook door zangeres Kata Mogensen, die met beschilderd gezicht en een confronterende motoriek de songs van veel extra emotie voorziet. Ze draagt in zich het mysterieuze van Kate Bush, het strijdbare en expressieve van PJ Harvey en Björk en het breekbare van Portishead’ Beth Gibbons maar bewijst vooral ook zelf over een bijzondere podiumpersoonlijkheid te beschikken.

Een nummer als Salt was en blijft een klassieker maar ook het nieuwe Kinder Versions heeft alles in zich wat Mammút zo sterk maakt: een mooie dramatische opbouw, kracht, dynamiek en met ruimte voor alle instrumenten. De stevige ritmetandem en de spannende gitaren zitten Mogensen nergens in de weg. Het is geen gezellig lichtvoetig optreden maar indrukwekkend des te meer. Het publiek roept de band dan ook terug en zo heeft Bella Union 20th Anniversary in ieder geval een bijzonder overtuigende finale gekregen. De diversiteit van de Bella Union-stal is vanavond bovendien weer eens flink onderstreept.