Twee jaar na hun vorige fraaie album Bloodless Coup is Bell X1 terug met wederom een sterke plaat, Chop Chop. Het is (nog) niet het meesterwerk geworden waar ik in de conclusie van mijn recensie van Bloodless Coup op doelde maar de band van frontman Paul Noonan maakt toch zeker een spannend groeiproces door.

Op het korte (slechts 9 tracks in 37 minuten) doch zeer boeiende Chop Chop gaan de electronica en de powertracks grotendeels overboord en wordt gekozen voor met bijslijpen van de melancholische sound die de band ook al jaren in zich heeft. Aan de hand van Thomas Bartlett (The Gloaming) en The National-producer Pete Katis tovert Bell X1 het ene na het andere poppareltje tevoorschijn. Het doel van de band (en producer) was om rijke, karaktervolle nummers te creëren zonder daarbij de kwetsbaarheid en het gevoel van intimiteit van de songs te verliezen. Dat dit uitstekend gelukt is wordt meteen af vanaf de openingstrack Starlings Over Brighton Pier bewezen. Wat een geweldige compositie is dit en wat een dijk van een stem heeft Paul nog altijd. A Thousand Little Downers grijpt in stijl nog enigszins terug op ouder werk van de band en kent ‘ouderwets’ speelse tempowisselingen. Bell X1 weet als geen ander door de opbouw van de nummers altijd heel goed een bepaalde sfeer neer te zetten en te luisteraar te blijven boeien.

Met Careful What You Wish For hebben we al vroeg een nieuw hoogtepunt van het album te pakken. Het kost weinig moeite om je te laten meeslepen door de prachtige melodielijnen en de fluwelen stem stem van Paul is hier de kers op de taart. Die taart kent overigens veel lekkere punten want ook het rustieke pianospel in de volgende track Diorama is van grote schoonheid, al liggen de verwijzingen naar de (betere) ballads van Coldplay op de loer. Het tempo wordt vervolgens iets opgeschroefd in het  I Will Follow You, dat eigenlijk een beetje uit de toon valt op het album en kwalitatief beduidend minder is. Met Drive By Summer wordt gelukkig meteen de draad weer enigszins opgepakt. Vooral het voortreffelijke subtiele gitaarwerk en de fraaie zanglijnen houden je goed bij de les. Het schitterende Motorcades is de volgende positieve uitschieter op Chop Chop.

Het lijkt of Bell X1 na jaren de rust heeft gevonden om meer en meer ‘ in dienst van’ het songmateriaal te spelen, waardoor de puurheid en de kracht van de songs nog beter tot hun recht komen. Ook Feint Praise is een voorbeeld van ‘minder is meer’ en het laat de groei van de band goed horen. De begeleidende blazers zorgen daarnaast voor iets fraai extra’s. Met The End Is Nigh trakteert Bell X1 de luisteraar op een spannende ‘finale’ in een erg aan The National verwante productie, die de band ook blijkt te passen als een maatpak. Dat belooft veel goeds voor de toekomst. Voorlopig eerst maar eens genieten van deze prachtplaat!