Nadat Beach House dankzij de albums Teen Dream (2010) en Bloom (2012) een grote naam was geworden, bevonden de bandleden Victoria Legrand en Alex Scally zich steeds vaker in grotere zalen en werd hun muziek langzaamaan steeds robuuster.

Dit was echter niet de richting die het duo wilde inslaan en voor hun vijfde plaat, Depression Cherry, kozen Legrand en Scally voor de drumcomputer om zo meer ruimte te geven aan de subtiliteiten in hun muziek en dan vooral de zang en gitaar.

Al snel wordt duidelijk dat de relatief simpele ritmes een mooi album niet in de weg staan; sterker nog, dat was dus juist het uitgangspunt van de band. Opener Levitation is de mooie, verheven introductie naar Beach House anno 2015: ‘There’s a place I like to take you’, zingt Legrand. Het hieropvolgende Sparks was al enige tijd bekend; een zonder meer sterke single die zijn karakter ontleent aan drogerende zang en orgel, verlevendigd door de fuzzy gitaar van Scally. Levenskracht in een fraai jasje. Space Song is een melodieus hoogtepunt: fragiel, elegant en verslavend.

Na het indrukwekkende openingstrio volgen enkele minder overtuigende songs die de spanningsboog van het album wat ondergraven maar zeker niet slecht zijn. 10:37 is wat minimaler en kent een plechtige sfeer terwijl PPP wat poppier klinkt en iets meer teruggrijpt op eerder werk van Beach House. De song profiteert van een fijne stroom aan heldere gitaarlijntjes.

Legrand en Scally revancheren zich met het weldadige Bluebird, een song die per draaibeurt meer schoonheid prijsgeeft. ‘I would never try to capture you’, zingt Legrand op deze song die iedere avontuurlijke downtempo-compilatie zou kunnen verfraaien. Het afsluitende Days Of Candy, met zijn koorklanken, schrille zang en gewijde sfeer is een mooie, stemmige afsluiter. De tijd zal leren hoe de lichte koerswijziging van Beach House wordt ontvangen. Depression Cherry is echter een sterker album dan je op het eerste gehoor zou kunnen denken.