Beach House werkte voor hun zevende album in twee studio’s. De tijd tussen de eerste ruwe opnamen thuis en de eindversies, opgenomen in Stamford en Los Angeles, was veel korter dan normaal. Het duo wilde dat eerste gevoel van opwinding niet verliezen. Snel opnemen was dus het devies.

Dit was niet de enige verandering ten opzichte van hun eerdere albums. James Barone, de live drummer van Beach House, speelde op hele plaat mee. Bovendien liet de band zich niet beperken door de vraag of men de muziek al dan niet live zou kunnen reproduceren. Alex Scally en Victoria Legrand lieten de creativiteit de vrije loop. Het voelde allemaal als een nieuwe start. En 7 lijkt vrij veel op 1 dus was de keuze voor de naam van dit zevende album nóg meer voor de hand liggend. Daar komt nog eens bij dat in veel oude religies 7 het hoogste niveau van spiritualiteit symboliseert.

Alles leek dus duidelijk voor de band en deze sterke focus heeft dan ook geleid tot een album dat krachtiger, robuuster klinkt dan de voorgaande releases van Beach House. De plaat werd geproduceerd door de band zelf, samen met Sonic Boom (ex-Spiritualized). Het al eerder vrijgegeven Dark Spring doet qua noise en vooral zang wat denken aan My Bloody Valentine; een prima ouverture. De wat melancholieke sfeer van acceptatie en berusting is in meer songs aanwezig, zoals het akoestisch getinte, Air-achtige Lose Your Smile, het bijna machinale Dive en in de trippy elektronica van Black Car.

Een aantal andere songs zijn gebaseerd op de zonnige én donkere kanten van een leven vol glamour: het intense, plechtige L’Inconnue imponeert en Drunk In LA laat een indrukwekkende tweestrijd horen tussen noise en melodie, perfect aansluitend op het eerdergenoemde thema. Dat geldt ook voor Girl Of The Year, een betoverende track die abrupt eindigt.

Hoewel Beach House geen spectaculaire plaat heeft afgeleverd is 7 wel een van hun beste albums. Het is toch mooi om te horen dat het duo na dertien jaar inderdaad een prikkelende ‘nieuwe start’ heeft kunnen maken.