Op zijn vijfde album inmiddels, met aan de basis een breuk in de liefde, ontplooit de zelfverklaarde Prince Of Tears een zelden gezien charmeoeffensief. Neem nu de best aanstekelijke single Miami waarin funky discobeats, synthriedels en een heerlijke tongue-in-cheek parlando elkaar vinden. Dury graaft diep in zichzelf, maar in al zijn vergeefse pogingen om zichzelf te definiëren mislukt hij: “I am a salamander / short riff lover boy / I’m a turgid fucked up goat/pissing on your fucking hill/ ..” en zo meer om vervolgens het contrast in de verf te zetten met een speels en verwelkomend “welcome to Miami”, dat weliswaar, zo getuigt een vrouwenkoortje “full of broken promises” blijkt te zijn.

Dury is overigens een playboy, maar de zelfverklaarde Lord Of Tears beseft tezelfdertijd dat hij een ‘beautiful loser’ is die het lastig blijft hebben telkens weer aangesproken te worden op zijn herkomst, eerder dan op zijn eigen talenten als songschrijver. Zijn succes (“I don’t think you realize how succesful I am”, zo luidt het onder meer) staat evenwel in schril contrast met zijn door de relationele breuk danig aangetaste zelfwaarde. Het is dat contrast dat Dury op Prince Of Tears ten volle uitspeelt.

Dat vind je onder meer terug in die single, die de toon zet op dit door Ash Workman (Metronomy, Christine & The Queens) geproduceerde album waarin hij de funk en disco van voorganger It’s A Pleasure verder zet. Geen grote verrassingen dus, gezien Dury de upbeat muziek in balans brengt met lyrics waarin hij het overwéldigende succes, de liefde (het door ijskoude lyrics en weelderige orkestratie gekenmerkte Porcelain) en zichzelf uiteraard maar al te gewillig neerhaalt.

In sommige gevallen hoor je duidelijk echo’s van Britpop en zijn Britse roots (het naar Pulp, Blur en Supergrass verwijzende Mungo en Listen), terwijl elders Dury net iets meer experimenteert (de upbeat feelgood van Almond Milk en het korte, kwieke Letter Bomb) met veelal tongue-in-cheese lyrics en sounds. Heel anders van feel is de lichtelijk surreëele, haast demente faux psychedelica in Oi. Gaandeweg leer je dat de goed in het oor liggende muziek slechts een voorwendsel is om de focus te leggen op de knappe teksten die hij voor dit album schreef.

Een van de blikvangers op het album is de loungy feel van August waarin Dury een streepje piano steekt. Fijn achtergrondkoortje ook. Zou zomaar eens de volgende single kunnen zijn, net omdat ook daar de funk, soul en R&B invloeden opduiken, waardoor hij ergens in het vaarwater komt van pakweg Jamie Lidell. En dan is er een schone tearjerker als Wanna, die invloeden van Serge Gainsbourg herbergt om vervolgens te besluiten met de fijne titeltrack waarin de strijkers alweer een goede beurt maken.

Prince Of Tears is een bijzonder fijn en erg smaakvol album waarin Dury onder meer pop, chanson met lichte funk- en soulinvloeden mengt. Hij brengt hier tien songs op een album dat hier vast nog enige tijd zal meegaan.