Het wordt bijna voorspelbaar om albums van nieuwe Belgische bands op te pakken en te ontdekken dat die weer fijn onvoorspelbaar zijn. Maar wat zijn we er toch blij mee. Ook het debuut van Bardo is een weer heel fijne aangelegenheid.

Bardo is de nieuwe band waarin Gilles Vandecaveye, de toetsenman van het jazztrio Steiger en één van de grote toetsentalenten van België, een prominente rol speelt. Maar het is zeker niet alleen hij die Bardo zo’n overweldigende sound meegeeft daar zijn gitarist Cesar de Sutter, altsaxofonist/basklarinettist Rob Banken, bassist Lieven van Pee en drummer Elias Devoldere al net zo prominent in aanwezig. Een band die in zijn muziek door jazz gevoed een alternative richting kiest en daarmee volledig overtuigt.

Dat wordt allemaal wel heel erg duidelijk als we hun gelijknamige debuut opzetten. Albumopener Is It What It Is duikt er gelijk vol in. Een compositie die in een alternative stijl de sound van de band openbaart en met dikke gitaar en overstuurde sax naar een weldadige climax toewerkt. Het daarop volgende Crater Hole is zowaar nog sterker. Na een vervreemdend begin met spoken word buigt de track halverwege naar een moddervette climax die over een naar progrock leunende toetsenpartij met gierende gitaren de alternative induikt. Absolute prachttrack die live zal uitgroeien naar nog grotere hoogten.

Stoned Catharsis heeft een gelijke opbouw in een fraai uitwaaierend toetsentapijt waarover Vandecaveye in zijn teksten een vervreemdende sfeer aangeeft en een weldadige gitaarpartij, vergezeld met bas en drums, de track oprekken tot een zeer fraaie schoonheid. Mooie, lekker dikke track die psychedelisch aandoet en de rijkdom aan sound van Bardo nog mooier laat weerklinken.

Red Walk is de meest open en steady track van het album. Op basis van bas, drums en gitaar zingt Vandecaveye een meezinglijn die met zijn prominente pianospel in duet met gitaar naar een wel heel fijne climax heen werkt. Fantastisch hoe de Sutter-Pinoy hier zijn indrukwekkende gitaarwerk inzet en hoe de sax er dik overheen duikt. Ook al zo’n track die je live wil gaan meemaken.

Met de titeltrack sluit hun eerste album glorieus af. Een fijne toetsenpartij wordt met staccatogitaarwerk, rollende drums en pompende bas opgevuld en naar een climax opgeduwd. Let weer op dat geweldige spel van de Sutter die met heel veel energie, en gevoed door een dwarse saxpartij op de overdrive gaat. Waar dan ook Vandecaveye met spoken naar schreeuwen, nog meer climax aanbrengt. Wat een overrompelende track ook weer.

Erg fijne band dit Bardo. Hun debuut zet de fijne toon voor een markante toekomst. Maar heel snel live gaan bekijken want op zeker maakt dit grote indruk.