Je tweede album maken als je na een geroemd en geprezen debuut en een lange tour aan de slag moet, dat legt de lat van verwachtingen hoog van critici en liefhebbers van over de hele wereld. Vanzelfsprekend doet dat ook iets met jezelf. Hoe maak ik dat volgende album? Als je tweede album de ontstellend mooie muziek heeft zoals we die kunnen beluisteren op Afterglow, dan ben je er niet alleen in geslaagd die zoektocht te volbrengen, dan heb je het onwaarschijnlijk fraaie debuut In The Silence zelfs weten te overtreffen. Zo prachtig is de tweede langspeler Ásgeir Trausti Einarsson echt.

Het titel- en openingsnummer trekken de aandacht meteen naar de stem van Ásgeir, terwijl er qua instrumentatie echt ook het nodige gebeurt. De zeer fraaie pianoklanken doen liefhebbers van progressieve rock mogelijk denken aan The Lamb Lies Down On Broadway (Genesis), als Ásgeir begint te zingen, is alle mogelijke gelijkenis meteen opgetrokken en luister je, ademloos, naar de melancholie die het nummer in alle facetten in zich draagt. Het is de stem van de jonge IJslander, het zijn de arrangementen die halverwege het nummer nog even een symfonische wending krijgen en die tegelijk niet teveel, niet te groot zijn.

Perfecte opvolger is Unbound waarin Ásgeir in een elektronica landschap beweegt; het past zeer goed bij hem en bij zijn zanglijnen. Het is alsof hij ons met zijn stem door het soms wat dissonant klanklandschap leidt. Tegelijk doet het je vermoeden dat hij met plezier het voorprogramma van Alt J verzorgde; het nummer ademt iets van de excentriciteit van de Britten terwijl het tegelijk nadrukkelijk het stempel van de IJslander heeft.

Het debuut was nadrukkelijker geworteld in folk, met ruimte weliswaar voor  elektronica, maar geen nadruk. Het kan je niet ontgaan dat op deze tweede langspeler de balans anders is. Zeker de eerste drie nummers kennen een basis die veel meer geënt is op elektronica.  De piano is op dit album misschien wel de meeste geëigende begeleider voor zijn stem waar de overige instrumentatie dan weer verder op aansluit. Dat zegt niet dat de gitaar helemaal weg is; integendeel. Waar er op het debuut een nadrukkelijke leidende rol voor het snaarinstrument was, hoor je de gitaar nu minder in die rol terug. New Day is een nummer waar de opening wordt verzorgd door de akoestische gitaar: het nummer bouwt langzaam op en krijgt een passend ingetogen blazersarrangement. Zoals dat ook al gebeurt bij voorganger Dreaming. Als in een droom, zo mooi. Om er nog maar een te noemen, slotnummer Hold is er ook al een dat zijn weerga niet kent. Feitelijk elf nummers met elk hun eigen schoonheid.

Je meenemen in een reis als in een droom, dat is het misschien wel. Je kunt je het landschap van IJsland wel voorstellen en daarbij momenten dat de jonge zanger zijn liedjes ten gehore brengt. Hoe ruig het landschap van IJsland misschien ook is, de muziek van Ásgeir danst als het ware met de poëzie van de teksten en van de muziek. Een diversiteit in elf muzikale belevingen. Waar ze in overeenkomen, zijn steeds de fraaie zanglijnen en de zang van Ásgeir. Daarbij valt andermaal op hoe sterk de composities zijn. Een tweede album brengt veel druk met zich mee. Hoe zeer de eigen kracht van Ásgeir samen met zijn bandmaatjes en wederom met teksten van onder meer zijn vader de druk pareerde, bewijst Afterglow. Het is een ijzersterk resultaat van een creatief proces waarin de jonge IJslander zijn wortels overeind hield en zichzelf bleef. Het kippenvel dat dit album bij deze en gene luisteraar veroorzaakt, ongetwijfeld met meer uitingen van emotie hier en daar, maken duidelijk vooral hoe mooi het album is. Om ademloos naar te luisteren.