×

Arcade Fire

Reflektor

Geschreven door: Robert Schuurman

Uitgebracht door: Merge Records

Reflektor Arcade Fire Alternative 4.5 Arcade Fire – Reflektor Written in Music https://writteninmusic.com

De verwachtingen voorafgaande aan de release van het nieuwe en vierde Arcade Fire (dubbel)album Reflektor waren, mede door de aangekondigde spannende samenwerking met LCD Soundsystem frontman/producer James Murphy en de vooruitgesnelde zwartwit videoclip van de eerste single en titeltrack Reflektor door niemand minder dan Anton Corbijn, hooggespannen. Met dit geweldige, ruim zeven minuten durende nummer, dat een haast perfecte symbiose tussen dance en rock laat horen, als overtuigend visitekaartje en album-instap wordt de muzikale en creatieve lat meteen erg hoog gelegd.

Uiteraard werd er meteen veel gespeculeerd over de nieuwe sound van de band. Zou men een compleet dance-georiënteerd album maken? Na enkele intense luisterbeurten kunnen we concluderen dat dat, ondanks de duidelijk aanwezige dance-invloeden, niet het geval is. Een nieuw conceptalbum dan wellicht, net als voorganger The Suburbs? De hoes van Reflektor is een afbeelding van het marmeren beeld dat Rodin maakte van het tragische Griekse liefdespaar Opheus en Eurydice, een mythe over leven en dood. En hoewel er regelmatig spannende muzikale zijpaden worden ingeslagen, kun je wel zeggen dat leven en dood, met al zijn vele facetten en de dunne scheidslijn daartussen centraal staan op Reflektor.

Na de overdonderende start met Reflektor, dat (zeker qua spanning, ritmes en lef)  herinneringen oproept aan de hoogtijdagen van Talking Heads ten tijde van hun album Remain In Light, volgt We Exist, dat begint als een muzikale samensmelting van Thought You Were On My Side van Cock Robin en Michael Jackson’s Billy Jean maar zich gaandeweg ontpopt tot een krachtig en meeslepend, doch tekstueel erg vaag geheel: ‘Down on your knees, begging us please, praying that we don’t exist’. Met Flashbulb Eyes wordt de samenwerking met James Murphy nogmaals onderstreept. Het is een kort maar zeer inventief nummer dat Haïtiaanse ritmes koppelt aan pakkende beats en verrassende soundscapes. Hoewel echt elk nummer, zeker op de eerste cd, urgent klinkt en vol geniale vondsten zit is Here Comes To Night Time zonder twijfel het hoogtepunt van het album. Duizelingwekkende tempo-en stijlwisselingen, een solide (bas)groove, verrassende piano-loopjes en het haast als een mantra gezongen refrein brengen je in een soort trance. ‘If there’s no music up in heaven then what’s it for’, vraagt Win zich af in deze ‘hemelse’ track.

Na een korte aankondiging’ Thank you guys so much for coming’ volgt zowaar een ouderwets rockend nummer. In Normal Person maakt Win gehakt van ‘normale mensen’, ‘zoals jij’, voegt hij er met een grote grijs aan toe. ‘ I never really ever met a normal person’, vervolgt hij luidkeels. Onder het mom van ‘ laat mij maar gewoon lekker ‘anders’ blijven, dat bevalt mij prima!’ You Already Know laat weer een heel ander klankpallet horen. Na een fraaie band-aankondiging knalt de ‘oude’ rock & roll uit de speakers in een nummer dat (waarschijnlijk) handelt over overdreven zelfmedelijden en het onvermogen om dit gedrag in te zien. Laatste nummer van cd 1 is het onheilspellende en broeierige Joan Of Arc, dat op zeer energieke en gedreven wijze dit deel fraai afsluit.

Daar waar de eerste cd letterlijk erg ‘levendig’ klinkt is de tweede schrijf behoorlijk donkerder en duisterder van toonzetting en thematiek. Met de rustige, timide reprise van Here Comes The Night Time dalen we langzaam maar zeker af in donkere krochten van de ziel wanneer de dood ‘toeslaat’. Het tweeluik Awful Sound (Oh Eurydice) en It’s Never Over (Oh Orpheus) vertelt op muzikale wijze de mythe van Orpheus en Eurydice, met dien verstande dat eerstgenoemd nummer handelt over de feitelijke dood van een geliefde en It’s Never Over gaat over het langzame, moeizame, daaropvolgende rouwproces, dat volgens Win dus nooit eindigt. Daarna is het onderkoelde, klinisch klinkende Porno eigenlijk een vreemde eend in de bijt is, waarbij de vraagt rijst in hoeverre het kijken naar porno (de lust) de echte liefde in de weg gaat staan. Na al die zware muzikale kost grijpt Arcade Fire op Afterlife, weer terug op de koers die met de titeltrack werd ingezet: verslavende dance-beats gekoppeld aan spannende ritmes en pakkende koortjes/samenzang. Met het (veel te) lange Supersymmetry, dat (zeker in het begin) wordt gedomineerd door conga’s en bas, wordt het album op enigszins ontspannen wijze afgesloten. De laatste vijf minuten van het nummer bestaat uit een eigenzinnig samenraapsel van diverse soorten geluid en voegt helaas weinig meer toe.

Waren Funeral (2004), Neon Bible (2007) en The Suburbs (2010) al prachtalbums, met Reflektor voegt Arcade Fire weer een nieuwe potentiële klassieker toe aan hun imposante oeuvre!



  1. Reflektor
  2. We Exist
  3. Flashbulb Eyes
  4. Here Comes The Night Time
  5. Normal Person
  6. You Already Know
  7. Joan Of Arc


  1. Here Comes The Night Time II
  2. Awful Sound (Oh Eurydice)
  3. It's Never Over (Oh Orpheus)
  4. Porno
  5. Afterlife
  6. Supersymmetry