Moon Saloon, de nieuwe, tweede plaat van Arc Iris verschijnt op 19 augustus. Op basis van het even sterke als ongrijpbare debuutalbum zijn de verwachtingen hooggespannen. De band rond Jocie Adams (ex-The Low Anthem) leverde in 2014 een alom gewaardeerd album af dat zich moeilijk in genre-aanduidingen liet vangen en een veelheid aan elementen omvatte: pop, folk, doo-wop, cabaret, klassiek en meer. En dat alles in prikkelende, inventieve arrangementen. Het nieuwe album van Arc Iris laat een steviger en dwingender geluid horen en klinkt absoluut veelbelovend. Tijd voor een gesprek met Jocie Adams.

WiM: De vorige plaat kende als laatste song het nummer Swimming. Je hebt ooit gezegd dat dat nummer al een voorbode was van het tweede album.
Ja, Swimming opende de deur naar het nieuwe album. Het arrangement was al een beetje zoals de sound op een aantal nieuwe nummers. De vorige plaat hebben we in een paar dagen opgenomen maar voor het nieuwe album wilden we meer tijd nemen. We hadden er een volle week voor uitgetrokken en toen kregen we het aanbod om op tournee te gaan met St. Vincent. Dus uiteindelijk hebben we het album in twee dagen opgenomen. Daar waren we eerst nog wat treurig over maar die tournee konden we natuurlijk niet afslaan: het was een geweldige kans voor een jonge band als Arc Iris.

WiM: Moon Saloon klinkt indrukwekkend, zeker als je bedenkt hoe snel het album is opgenomen. De band moet toch over flinke capaciteiten beschikken.
Dank je… Het meeste is live opgenomen. Alleen de blazers zijn later toegevoegd. In de studio hadden we 5 extra muzikanten. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik met zoveel goede muzikanten tegelijk kan werken. Ik ken ze al langer en heb in diverse hoedanigheden al eerder met hen gewerkt, dat scheelt.

WiM: De clip bij de single Kaleidoscope is prachtig. Daar moet je wel heel blij mee zijn.
Ja, daar ben ik heel trots op. Het was een magische samenwerking. We hadden van tevoren wel ideeën over projecties, mobiele schermen en dansers maar uiteindelijk was er veel ruimte voor improvisatie. Iedereen leverde geweldige bijdragen.

WiM: Laten we een paar nummers bij de kop pakken die er voor ons na de eerste luisterbeurten uitsprongen. Kingdom Come bijvoorbeeld. Organisch, natuurlijk en met fijne percussie.
Grappig. Dat nummer heeft veel moeite gekost. We hebben er op allerlei manieren aan gewerkt om het maar op het album te laten passen. Uiteindelijk heb ik tegen Ray (Belli, drums) gezegd: ‘probeer maar gewoon een aantal dingen’. En ineens sloeg het in: dit is het!

WiM: She Arose zou je als een goed visitekaartje van het album en de ‘nieuwe’, wat stevigere sound – inclusief geluidseffecten/samples – kunnen bestempelen.
Ja, dat klopt wel. Dit nummer combineert eigenlijk alle elementen die ons van het eerste naar het tweede album brachten.

WiM: Rainy Days ademt soms sferen van jazzrock en de jaren zeventig.
Tja, dat gebeurde gewoon… Ik ben wel erg beïnvloed door de jaren zeventig. Joni Mitchell is bijvoorbeeld een grote invloed. Maar ook een band als Yes. Ik heb zelf ook veel klassieke muziek gespeeld vroeger. Dat neem je ook mee natuurlijk.

WiM: Jullie live-reputatie mag er wezen maar het hart van de band bestaat eigenlijk uit ‘slechts’ drie man (Jocie Adams, Zach Tenorio-Miller en Ray Belli). Hoe werken jullie live?
Af en toe spelen we met de volledige band, net zoals in de studio. Dat deden we bijvoorbeeld toen we een preview deden voor de nieuwe plaat. Het is financieel helaas niet haalbaar om met iedereen op tournee te gaan. Wie weet in de toekomst… Met zijn drieën nemen we een heleboel instrumenten mee het podium op. En wat kostuums. Maar we werken niet met rekwisieten of zo. Een kostuum kan me wel in een goede ‘performance mode’ brengen. Verder letten we er altijd op of de belichting goed past bij de muziek en hebben we een vrij ‘extraverte’ interactie met het publiek. Wel willen onszelf echt optimaal richten op de livemuziek en de performance om zoveel mogelijk opwinding te voelen. Zach is fenomenaal met keyboards, synths, samples en geluiden. Hij speelt ook bas, vaak tegelijk met de keyboards. Ik weet niet hoe… maar hij doet het (lacht).

WiM: Moon Saloon kent zowel klassieke elementen als popelementen maar qua teksten en thema’s is het eigenlijk een folkplaat die de dilemma’s van de gewone man anno 2016 behandelt.
Jazeker. Het vorige album was qua teksten meer beïnvloed door literatuur. Deze plaat is meer observerend. Er speelt zoveel in de wereld nu, het is belangrijk om hier op een bepaalde manier commentaar op te geven. Wat is nu goed en wat is slecht? Velen weten het niet meer zo goed. Waar sta je zelf in het leven? Wat zou je kunnen zijn? Of willen zijn? Hoe ziet die droomwereld er dan uit? Iedereen heeft tot op zekere hoogte de mogelijkheid om zijn of haar eigen leven vorm te geven. Wat laat je achter? Wat neem je mee?

Arc Iris speelt op 24 oktober in Paradiso.