De Zweedse Anna von Hausswolff heeft de kunstzinnige inslag al van haar ouders meegekregen. Haar moeder is een schrijver voor Zweedse films en –series en haar vader (Carl Michael von Hausswolff) is vooral bekend van zijn werk binnen de experimentele electronic wereld. Dat haar muziek zo eigenzinnig klinkt lag dus in de lijn der verwachting. Haar geheime wapen?: Het pijporgel, gekoppeld aan een krachtige stem. Op voorloper Ceremony koppelde ze donkere, langgerekte orgeldrones aan veelal ijle, etherische vocalen. Als er drums en gitaren de kop op staken bleek dat haar muziek ook een grote invloed van doom- en black metal in zich had.

Voor dit nieuwe album heeft Anna een nieuw slachtoffer gevonden, in de vorm van het 9000-pijpen orgel, genaamd Acusticum. De omvang is niet het meest bijzondere aan dit beestachtige instrument want ingebouwd zitten vibrafoon, klokkenspel en celesta (toetseninstrument met een bepaalde klank). Als kers op de taart beschikt het orgel over een aantal pijpen die deels onderwater staan, zodoende zorgt het voor een heel bevreemdende klank.

Het woord “slachtoffer” is niet lichtzinnig gekozen, want je zou kunnen zeggen dat Anna het orgel zwaar martelt, met indrukwekkende resultaten tot gevolg. Opener Discovery is het geluid van een heftig toeterend cruiseschip op ramkoers. Donkere orgeldrones waarschuwen voor het naderende gevaar, dat uiteindelijk niet komt. Als later heftige gitaren en drums het nummer alsnog opentrekken klinkt het meer bevrijdend en zeer groots. Wat die bijzondere onderwaterpijpen voor geluid voortbrengen krijgen we al snel te horen in The Hope Ony of Empty Men waar het orgel letterlijk krijst en piept, maar op meer rustige momenten klinkt als fluitende vogeltjes. Horen is geloven!

De invloeden van metal zijn trouwens niet verdwenen en duiken soms spontaan de kop . Het meest metal-achtige nummer is uiteindelijk het 10-minuten durende titelnummer, dat dreigend en doomy opbouwt, met repeterende en steeds zwaarder worden gitaren en drums; je zou er zelfs op kunnen headbangen. Naarmate het einde in zicht is krijgt het lied een ijselijke sfeer, waarvan zelfs mijn gloeiend hete glühwein bevriest en waarop de populaire, Nederlandse gothic metalbands jaloers zouden worden. Ten slotte is een vleug Amerikaanse rootsmuziek nog wel de meest uit de toon vallende invloed op dit album, waar dik aangezette pedalsteel soms zorgt voor een herkenbare, desolate sfeer.

Het orgel op dit album mag dan wel klinken als een ontembaar beest, Anna’s stem doet daar zeker niet voor onder. Vaak klinkt ze donker en dreigend, grommend en haast net zo zwaar als de muziek. Maar dan zijn daar toch ook meer etherische momenten, die de muziek een etherische, dromerige lading meegeven. Een enkel moment gaat haar stem zo de hoogte in dat je hoofd explodeert, de wereld tijdelijk stil lijkt te staan, om uiteindelijk te veranderen in een duistere plek vol vreemde fantasiebeesten. Een bijzonder stembereik dus, dat zowel de lage-, midden- en hoge tonen beheerst. Ingezet met de juiste klank, kan het de muziek verzwaren of juist verlichting brengen.

Zo is dit album vooral een totaalervaring, met vooral een sterke focus op klank en sfeer. Donker, dreigend, maar vooral groots!