De uit Portland, Oregon afkomstige Anna Tivel brengt op haar vierde album Small Believer weer een fraaie collectie songs. Die fluisteren zachtjes, verleiden de luisteraar en laten hem of haar over met een zware krop in de keel. Dit is een album dat je iedereen van harte zou willen aanraden. Leg je oren eens te luister bij Anna Tivel. Ontdek hoe weergaloos mooi traditie wel kan zijn.

Klaar en helder is dat songschrijfster/gitariste/violiste Tivel zich voor dit album liet inspireren door het dagelijkse leven. Een toevallige conversatie met vreemden, ergens onderweg, in restaurants en bars. Al die elementen en fragmenten past ze in kleine, maar uiterst belangrijke verhaaltjes over leven en liefde die ze ambachtelijk in songs weet te gieten. Qua muzikale begeleiding is dit behoorlijk minimaal : wat traag maar trefzeker aangeslagen elektrische gitaar, wat toevoeging van piano, spaarzame bas, viool en begeleid door zachte percussieve tikjes. Dat maakt dat er veel ruimte is voor haar stem en voor openhartige, niets verhullende teksten.

Haar composities zijn zacht mijmerende en dromerige passages. De haast tijdloze songs van Tivel die wat in het verlengde liggen van Anais Mitchell en Ani DiFranco krijgen volop ademruimte. Dat maakt van dit album zo eentje waarvan de composities je midscheeps treffen. Het soort nummers dat hard binnenkomt en waarvoor je je auto op de autosnelweg even op de pechstrook zet om te luisteren naar wat Tivel zoal te vertellen heeft. Zij heeft het hart op de tong en brengt door het leven getekende verhalen die je als luisteraar echt raken. En belangrijker: ook als album werkt het, ook bij meerdere luisterbeurten wordt de liefde voor dit album nog groter en dieper.

Ja, je zou met wat slechte wil kunnen opwerpen dat er behoorlijk veel sentiment in zit. Maar dat is net de essentie. Het bereik aan oprechte emoties is hier ontzettend groot. Elke zinsnede is helemaal op zijn plaats, net zoals de waarachtige verhalen die ze brengt. Knap is ook hoe ze met dank aan producer/multi-instrumentalist Austin Nevins elk van die nummers helemaal geeft wat ze nodig hebben. Stukje lapsteel hier, daar weer een tokkel op banjo, wat nylon string gitaar of lichte toetsen van glockenspiel. Of een vocal door bevriende muzikant Jeffrey Martin (die ook mee instond voor de fotografie op Small Believer) op wiens album Tivel ook te horen is.

Kenmerkend is de desolate sfeer die ze evoceert met songs als het wat ruwere, ongetemde Dark Chandelier en Last Cigarette. Haar wereld is er een die vooral bepaald wordt door plaatsen als Illinois en Riverside Hotel, plekken waar al eens een dansje gepleegd wordt (Ordinary Dance) of waar het toeval een belangrijke rol in speelt. Zoals Alleyway bijvoorbeeld, een verdomd zijhoekje in de marge dat haar aandacht trok en waar ze dan gelijk een song over schreef. Alles samen levert het een ronduit huiveringwekkend mooi album op. We bekennen: we zijn een ‘small believer’, ook al doet dat er misschien niet zo toe in deze wereld. Het mag vanuit haar perspectief dan wel een Blue World zijn, gelukkig zijn er albums als Small Believer die een doekje voor het bloeden vormen. Een wondermooi meesterwerk bestaande uit elf liedjes die samen goed zijn voor een veertigtal minuten betoverende muziek. Doe er uw voordeel mee.