Al meer dan vijftien jaar is het Amerikaanse Animal Collective een gezelschap met een prettig gestoord eigen geluid. Lange tijd wisten ze keer op keer weer te verrassen met albums die gelaagde vocalen, percussie, samples en psychedelische synth-effecten als vertrekpunt nemen, maar er elke keer een andere draai aan geven. Onder fans veroorzaakte het inmiddels verhitte discussies:  de psychedelische paddotrip van Sung Tongs of toch liever de manische gekte van Strawberry Jam?

Na zoveel jaar lijkt Animal Collective niet meer te kunnen bevreemden of verrassen met nieuwe wegen of vreemde structuren. Voorganger Centipede Hz was bijvoorbeeld uiterst chaotisch, maar hadden we dat al niet eerder gehoord? Ze klonken nu vooral als zichzelf. Het geluid is bekend, wat is er voor nodig om weer urgent uit de hoek te komen?

Niet veel, zo blijkt. Door veel psychedelische effecten, zoals echo en vervorming, naar de achtergrond te drukken en soms helemaal weg te nemen onderstaat er op Painting With een helder en vooral direct geluid dat vreemd aanvoelt binnen hun oeuvre. Op de beste momenten klinkt dit album gefocust en bovendien zeer aanstekelijk. Dat is vooral te horen op de eerste helft.

Wie na het horen van het stuiterende “Flor-Flor-Flor-Flor-Florida, Flori-da-da, Flori-da-da” op de openingstrack niet (ongewild?) meeschreeuwt adviseer ik een sterke bak koffie en een pond gesuikerde spekkies weg te werken. Werkt het al? Mooi! Even later zorgt de aanstekelijke passage “My feet won’t cross the parking lot. The parking lot is way too hot”, in Vertical voor een soortgelijk effect.

voortekenen voor het feit dat Animal Collective op dit album toch nog een vreemdere, minder aanstekelijke richting op wil zijn al te horen aan Lying in the Grass: luie boing-boing synths, gesampled vocalen, saxofoon, relaxte beats, piano en algehele chaos laten het lied haast in elkaar storten. De lijm die alles nog bijeenhoudt is het vocale vraag-antwoord spel dat Avey Tare en Panda Bear perfect uitvoeren, zoals wel vaker op dit album.

Toch gaat het later mis, op het middenstuk van dit album, waarop de band muzikaal vlak en vocaal slordig klinkt: sneltrein-beats missen variatie, synth-effecten klinken ongeïnspireerd en ook vocaal mist er precisie en focus. Never change a winning team, jongens, ja toch? Zelf denken ze daar zelf blijkbaar anders over.

Hoe vrolijk het album ook klinkt, stiekem verstopt Animal Collective relevante thema’s rondom mensenrechten, geslachtsrollen, economie en armoede in de liedjes. Het is jammer om te zien dat juist de meest muzikaal vlakke liedjes uitblinken in sterke teksten. “Bagels for everyone. That’s the kind of thing you would have wanted. There should be lots to eat or how can they expect to get a tiring job done?”, klinkt het als ijdele hoop voor gelijkwaardige behandeling in Bagels in Kiev.

Zo blijft de luisteraar achteraf zitten met een half geslaagd album, waar de band hun muzikale focus en gevoel voor aanstekelijkheid niet weet vast te houden. Jammer, want op de momenten dat alles precies klopt is het geweldig!