Het platenlabel Goner brengt langzaam maar zeker alle Jay Reatard projecten uit die hij voor zijn doorbraak met solodebuut Blood Visions opnam. Na een aantal prachtig uitgebreide uitgaven van zijn eerste band The Reatards en zijn daarop volgende synth punk band Lost Sounds verscheen Lost Lost, een release vol met b-kantjes en onuitgebrachte opnames. Nu is Angry Angles aan de beurt; zijn kortstondige samenwerking met Alix Brown van the Lids en later Golden Triangle.

Gastrecensie: Joost Pijnenburg

De gehele discografie van Angry Angles staat op deze verzamelaar, samen met daarop een liveset op Goner’s eigen festival in 2006. Studio opnamen bestaan uit: 3 singles, twee split singles met gelijkgezinde bands waaronder de rauwe desertpunk van Tokyo Electron, synth-punkers  Digital Leather en nog een aantal niet eerder uitgebrachte nummers. Die liveset staat bij de cd achteraan bijgevoegd, maar ontbreekt op de vinyl versie, waar de set meegeleverd wordt als downloadcode. De set heeft nogal te kampen met een nogal modderige geluidsmix die de energieke set wat moeilijk te beluisteren maakt. Toch blijft het een fijne toevoeging die duidelijk laat zien dat invloeden van Wire en Urinals live nog een stuk meer te horen waren dan op het studiomateriaal. Het begint met een versie van Blood Visions dat verscheen op Reatard’s solo album met dezelfde naam en knalt in een kleine 20 minuten een aantal nummers van de verzamelaar erdoor. Door de  grote herhalingsfactor van de nummers is het toch een beetje mosterd na de maaltijd. Dit in combinatie met de niet geweldige geluidskwaliteit en behoorlijke lengte van de cd maken het eigenlijk een onnodige toevoeging. Erg jammer want het haalt de vaart uit wat eigenlijk een geweldige cd is.

Angry Angles was voor Reatard vooral een perfecte tussenweg tussen de rauwe productie van zijn eerdere werk en het meer geproduceerde Blood Visions, waarvan het succes van die plaat vooral de reden was dat de band stopte.Die koerswijziging is ook al duidelijk te horen op het album zelf, dat met de lo-fi punk garage nummers van de eerste 7inch begint waaronder een alternatieve, slomere versie van Things Are Moving. De afgewerkte versie orgineel verschijnt later nog op het album, maar het laat meteen horen waar Angry Angles voor staan: punk-garage met een voorliefde voor oude garagerock, zoals te horen op verzamelaars als bijvoorbeeld Back To The Grave. Er is geen nummer dat niet in je hoofd blijft hangen, zelfs een half uur later als het album allang is afgelopen. Toch is dit minimale, aanstekelijke geluid niet het meest kenmerkende van de band. Dat zijn namelijk de vocalen, die elkaar soms ondersteunen, maar een andere keer juist afstoten. Het doet vooral denken aan de klassieke girl groups van de jaren 60 en ook X’s punk klassieker Los Angeles.

De band komt dan ook trots uit voor zijn invloeden; Een aantal van de beste nummers op het album zijn covers van klassieke punk gerelateerde bands als wire, The Urinals, Devo en garage legendes the Oblivians, die ook de eigenaren van Goner zijn. Ondanks de vele covers en een verzameling nummers van verschillende releases, vormen de studio opnames eigenlijk een volwaardig Angry Angles album. Zeker door de toevoeging van een aantal nog niet eerder verschenen nummers die niet onderdoen voor het eerder verschenen materiaal.

Het is 35 minuten vol met lo-fi garage punk dat ergens tussen Reatard’s Blood Visisons en zijn vorige band Lost Sounds ligt. Een meer perfecte introductie tot Reatard’s erg grote discografie is er bijna niet.