Het lijkt wel alsof er afgelopen jaar bijna alleen maar albums van vrouwelijke singer-songwriters zijn verschenen. Het aanbod is immens, en bestaat ook nog uit een tig aantal geweldige eindresultaten. En ook de uit Melbourne afkomstige Angie McMahon kan er wat van. Met een dieper gelaagde donkere stem past ze perfect bij de ruwe schetsmatige begeleiding. Als ze hiermee de rokerigheid van kleine ouderwetse concertzaaltjes wil oproepen, dan is het haar treffend gelukt. Salt geeft het ultieme zaterdagavondgevoel neer. Op het laatste moment ergens in een barretje achter een tafeltje aanschuiven. Met het zicht op het podium, waar een zangeres met al haar hebben en houwen je probeert te raken.

Salt is een overheersende zachte plaat, die je tot luisteren dwingt. De begeleiding is zo intiem mogelijk gemaakt. Ondanks dat haar gitaar zo nu en dan aardig de nummers met brekende uithalen verguisd, legt Angie McMahon er een standvastig ingetogen klanken tapijt overheen. Er staan alleen maar eigen fragiele composities op, de meer dan geslaagde cover van Neil Youngs Helpless ontbreekt. Het zijn allemaal tracks die ze solo live kan performen, of met behulp van bassist en tevens eindproducer Alex O’Gorman en drummer Lachlan O’Kane. Zo basic mogelijk zonder verdere maniertjes, om maar de aandacht bij de kern te houden, en dat blijft, ondanks haar aangename verschijning, toch de muziek.

Na de Play The Game somberheid, krijgen we in Soon het eerste keermoment. Als het gitaarspel meer opent klinkt, past Angie McMahon hier haar vocale kunsten op aan. Het grote voordeel van jezelf begeleiden. Keeping Time heeft een heerlijk Americana vibe. Dit zijn de gelukzalige momenten waarbij alles perfect samenkomt. Hierbij verheft ze haar stem tot kunstvorm, prachtig hoe diepte en hoogte elkaar afwisselen. Push is het volgende hoogtepunt, daarbij evenaart ze het soulgevoel van Greg Dulli van Afghan Whigs. Een groter compliment kan ik haar niet toedienen. Pasta krijgt een snelle retro postpunk behandeling door de fabuleuze straffe gitaarrock.

Het zijn de spaarzame momenten dat ze zich van de compactheid van Salt afkeert, die je vooral bij blijven. Neemt niet weg dat het een prachtig verzorgde plaat is. Het enige waar wat op aan te merken is, is de ongelukkige gekozen hoesfoto. Hierdoor zet ze zichzelf als een onverzorgde in tuinbroek geklede boerentrien neer. Dit staat zo ver van het geluid waarvoor ze gekozen heeft af. Angie McMahon is dus verder wel een singer-songwriter die je in de gaten moet houden.